In de jaren zestig had je ineens een hele generatie songwriters die zogenaamde protestliedjes schreven in de traditie van Woody Guthry en Pete Seeger. Bob Dylan is van die groep het bekendst geworden, maar er waren er veel meer. Het leek erop dat de traditie van Guthry enigszins was doodgebloed, maar de laatste jaren duiken er steeds meer singer/songwriters op die kritische liedjes schrijven, en de traditie wordt zelfs voortgezet door harde gitaarrockgroepen als de Dropkick Murphys. Eén van de mensen die onder collega’s en kenners de meeste indruk maakten is Eliza Gilkyson, die op haar laatste cd, Land of Milk and Honey, de meeste liedjes zelf schreef. Het laatste nummer op de cd is een lied van Woody Guthry, Peace Call, dat tot nu toe nog nooit op plaat was verschenen. De gasten die op dat nummer meezingen maken duidelijk in welke hoek je het moet zoeken – Patty Griffin, Mary Chapin Carpenter en Iris DeMent zijn alledrie zelf meer dan uitstekende singer/songwriters, en ze hebben alledrie bewondering voor Gilkyson. Verder vinden we op andere nummers nog mensen als Slaid Cleaves en Jon Dee Graham.

Het genre is wat moeilijk aan te geven – singer/songwriter, Americana, folkrock? Het gaat bij Eliza Gilkyson in ieder geval in de eerste plaats om de liedjes, en om het verhaal dat in die liedjes verteld wordt. Dat de muzikale begeleiding zeer dik in orde is, is daarbij mooi meegenomen, maar wat ik belangrijker vind is dat je steeds merkt dat je echt zit te luisteren naar de teksten. Dat wil niet zeggen dat de muziek niet goed is, integendeel, maar ze is er wel in dienst van het liedje, en dat is bij dit soort liedjes alleen maar gunstig. Overigens schreef ze ook een paar hele mooie persoonlijke liedjes, waardoor de cd niet als een politiek statement overkomt, maar als een uitgebalanceerd geheel van mooie liedjes met intelligente teksten.
Dit is, tussen haakjes, al haar elfde album.

• Eliza Gilkyson – Land of Milk and Honey – Red House Records RHR CD 174
• Op haar website kun je ook stukjes van deze cd beluisteren.