
gillian welch is een duo
De eerste cd van Gillian Welch kwam uit in 1996, en was meteen een groot succes, ondanks de puristische uitstraling. De plaat, Revival, had de sfeer van de jaren dertig, met liedjes over hel en verdoemenis, moord en ellende. Bovendien stond er een vreselijk gospelnummer op dat ze ook zong toen ik haar voor het eerst op tv zag.
Dat was trouwens een bijzonder gezicht. Je moet je dan even een soort tante Sidonia voorstellen, dat wil zeggen een dunne stijve hark, die haar best doet zich achter de microfoon te verschuilen. Naast haar stond haar muzikale partner David Rawlings, die niet alleen fantastisch gitaar speelt, maar ook een heel fraaie tweede stem neerzet. Bovendien worden alle liedjes samen geschreven. Dus waarom er nu op de drie inmiddels verschenen cd’s van het duo alleen de naam van Gillian Welch staat is me een raadsel. Het schijnt met de platenmaatschappij te maken te hebben, die in haar oneindige wijsheid blijkt te weten dat duo’s niet verkopen tegenwoordig.
De muziek van het stel is zeker de moeite waard. Het klinkt allemaal fantastisch, hoewel het nooit uitbundig wordt. Alleen dat gospelnummer blijft me dwarszitten. Het heet “By the Mark” en vertelt hoe de zangeres zich erop verheugt als ze dood is haar verlosser tegen te komen, die ze zal herkennen aan de bloederige wonden in zijn handen. En dit alles tamelijk plastisch beschreven. Sorry hoor, maar dan moet je toch een beetje een zieke geest hebben.
Als je dit soort teksten vergeet maken de twee prachtige liedjes, die dan ook snel door anderen werden opgepikt. Zo had Kathy Mattea in Amerika een hit met het schitterende “455 Rocket”, dat ik overigens nog niet in een versie van Welch en Rawlings heb gehoord.
Het duo Welch heeft inmiddels al met verschillende grootheden samengewerkt, onder meer met Ryan Adams, Emmylou Harris en Allison Kraus. Ze drukten ook een behoorlijk groot stempel op de soundtrack van de film “Oh Brother Where Art Thou”, en op de dvd van het live concert waarop de muziek van die soundtrack uitgevoerd werd blijken ze toch niet zulke steile puristische religieuze fanaten te zijn als ik vreesde.
Na Revival kwam in 1998 “Hell among the Yearlings” uit, en vorig jaar “Time (the revelator)”. Prachtige platen. Er wordt intensief maar ingetogen gemusiceerd, ze zingen prachtig samen en de liedjes zijn zeer geslaagd, al durf ik niet meer goed naar de teksten te luisteren.
De zojuist genoemde soundtrack en dvd van “Oh Brother” zijn allebei ook echte aanraders.