Akoestische gitaarmuziek wordt nog steeds over de hele wereld gemaakt. Soms lijkt het wel alsof alleen andere gitaristen in deze muziek geïnteresseerd zijn, maar het loont zeker de moeite eens wat beter te luisteren. Akoestische gitaarmuziek is niet echt geschikt als geluidsbehang, dan gaat het vrij snel irriteren, is mijn ervaring. Je moet een gitaarplaat op een ontvankelijk moment opzetten, als je er ontspannen en met aandacht naar kunt luisteren, en dan kun je soms verrassende ontdekkingen doen. Uit het overweldigende aanbod (er zijn zelfs platenlabels, zoals het Duitse Acoustic Music Records, die gespecialiseerd zijn in akoestische gitaarmuziek) hebben we een paar uiteenlopende juweeltjes voor je geplukt. Wat alle hier besproken albums overigens gemeen hebben is dat ze allemaal van een zekere melancholie doordrenkt zijn. Het zijn nooit alleen maar technisch perfecte gitaarplaten. Ze weten je ook nog eens in het hart te raken.

Eric Lugosch – New Tradition

Het eerste album verscheen op het zojuist al genoemde Acoustic Music Records. Eric Lugosch is een virtuoze Amerikaan die je niet zo snel een stempeltje kunt geven – hij zwerft ergens tussen folk, jazz, pop en blues in. Hij is heel goed, niet alleen virtuoos knap, maar ook gevoelig en grappig, waardoor zijn album gevarieerder is dan de meeste gitaarplaten. Lugosch zingt ook af en toe, maar zijn schitterende gitaarspel maakt dit een fantastische plaat.

The Clear Stream – Guitar Music from Scotland and Beyond

Een verzamelalbum met de grootste Schotse gitaristen bij elkaar. Heel herkenbare, enigszins  weerbarstige muziek, geworteld in de traditie, maar door de kwaliteit en de flexibiliteit van de gitaristen is dat nergens hinderlijk. Een volstrekt instrumentaal album, met onder meer de onvolprezen Dick Gaughan, Tony Cuffe, Jack Evans en Rob MacKillop. Een zeer voortreffelijke introductie in deze bijzondere zijtak van de akoestische gitaarmuziek.

Paul Asbell – Roots and Branches

Het tweede deel in Asbell’s serie “Steel String Americana”. De titel geeft al aardig aan in welke hoek je het moet zoeken – jazzy, swingende, bluesy en rootsy gitaarmuziek. Veel klassiekers die door Asbell soms verrassend zijn bewerkt voor akoestische gitaar. Mooie, sfeervolle albums. Asbell is geen purist, dus er mag ook eens een bassist aanschuiven, en er wordt zelfs af en toe een elektrische gitaar ingeplugd, zonder overigens de ingetogen sfeer te verliezen.

Michael Henson – Fingerprints

Henson schreef zijn eigen muziek en zijn album is door-en-door een gitaarplaat, hoewel er ook bij hem andere musici mogen aanschuiven – cello, dobro, fiddle, bas, sitar en bodhran versterken Henson’s composities alleen maar. Het is zijn eigen fenomenaal mooie gitaarspel waar alles hier om draait. Mooie melodieuze composities, warme muziek.

Andrew Hardin – Blue Acoustic

Eigenlijk gaat het hier om Andrew Hardin en vrienden, en dat is precies wat dit tot een bijzondere plaat maakt. Andrew Hardin is een typische “gitaristengitarist”, die vooral onder collegagitaristen zeer gewaardeerd wordt. Hier vormt hij verrassende duo’s met gitaristen die eigenlijk vooral als singer/songwriter bekend zijn, en die op dit album eigenlijk voor het eerst duidelijk laten horen dat ze ook als gitarist wat te zeggen hebben. Het gaat daarbij zeker niet om de minsten – Eliza Gilkyson, Dave Alvin, Ray Wylie Hubbard, Don Edwards en Tom Russell weten Hardin fraai tegenspel te bieden, waardoor het niet alleen een heel móói album is geworden, maar ook spannend en verrassend.

Gert de Meijer – Spirit of the Turtle

De enige Nederlander in het rijtje, met een naam waar je niet meteen een gitaarvirtuoos achter vermoedt. Toch kan De Meijer zich moeiteloos meten met alle grote namen uit het buitenland. Spirit of the Turtle is een fraai meesterwerkje waarin de Meijer laat horen dat hij niet alleen virtuoos gitaar speelt, maar ook intiem en gevoelig. We horen alleen Gert de Meijer op gitaar die zijn eigen melodieuze composities speelt. En ook daarin kan hij zich met de groten meten – prachtig. En hoewel je alleen de Meijer op akoestische gitaar hoort verveelt dit album geen moment. Een aanrader.

Kaki King – Everybody Loves You

Kaki King is een jonge, kleine Amerikaanse meid die als de meeste gitaristen hierboven “fingerstyle” gitaar speelt, wat wil zeggen dat ze tegelijk de baspartij en de melodie speelt. King gebruikt daarnaast ook de complete klankkast als percussie-instrument. Ze is niet alleen technisch zeer begaafd, maar componeert ook fraaie melodieën. En ze durft los te gaan. Dat lef heeft ze naar eigen zeggen ontwikkeld door veel in de New Yorkse ondergrondse te spelen. “Als je in zo’n lelijke naargeestige omgeving speelt moet je er wel echt iets van maken”. Everybody Loves You is haar eerste, zelfgeproduceerde album, en je hoort alleen Kings gitaarspel op de akoestische gitaar. Toch verveelt ze geen moment en weet ze zelfs niet-gitaarfreaks van begin tot eind te boeien. Een juweel van een plaat, en een naam om goed te onthouden – Kaki King.