Het eerste grote concert tijdens het Philip Glassfestival was meteen een behoorlijk exclusief concert. Een wereldpremiëre was het nog net niet, maar het was wel de eerste keer dat Book of Longing in Nederland werd opgevoerd, en als je het nog een keer wil zien zul je naar Madrid moeten. Een exclusieve, unieke gelegenheid dus om deze recente compositie van Glass te zien, met bovendien de componist zelf aan de toetsen.

Maar “exclusief” staat niet zonder meer gelijk aan “goed”. Ik hield mijn hart vast, want de teksten kwamen van de notoire sombermans Leonard Cohen, de enige singer/songwriter waar ik acuut een slecht humeur van kan krijgen omdat hij zo verschrikkelijk naargeestig kan zeuren, muzikaal gesproken. En Glass is bekend geworden met minimal music, wat in combinatie met de donkere teksten van Cohen wel eens een dodelijke cocktail zou kunnen zijn.

Maar neen, het was prachtig. Vergeet het begrip minimal music, al waren er wel degelijk basiselementen in deze muziek terug te vinden, zoals de verschuivende ritmes, en de intense, compacte manier van samenspelen. Maar Glass laat ook melodieën vloeien, en weet op een vloeiende manier lyrisch te worden. Vier klassiek geschoolde zangers zingen magnifiek, ergens tussen klassiek, opera, musical, pop en jazz in. De somberheid van Cohen wordt hier pure melancholie. Er wordt door de zangers licht geacteerd, waardoor je soms het gevoel krijgt naar een concertante uitvoering van een opera te kijken, wat het dramatische effect weer versterkt.

Op een groot beeldscherm werden er tekeningen van Leonard Cohen geprojecteerd die voor een groot deel niet bepaald overtuigden. Met name de zelfportretten waren erbarmelijk slecht. Er was één categorie tekeningen die er uitsprong in positieve zin – de erotische tekeningen. Die waren prachtig. En dat past dan weer mooi bij de titel “Book of Longing” – het boek van verlangen.

Het orkest was bijzonder goed, niet alleen in het perfecte samenspel, maar ook in de prachtige solo’s die ze als rustmomenten in mochten bouwen. Het stuk duurde honderd minuten, maar was, zoals vaker bij erg mooie muziek, te snel afgelopen. Cohen had zich geen betere presentatie van zijn gedichten kunnen wensen, want Glass weet er met zijn muziek pure schoonheid van te maken. Geen geringe prestatie.