
philip glass speelt piano
Tijdens het Philip Glassfestival speelde Glass zelf een avond zijn eigen composities voor piano solo. Dat is al heel bijzonder, als je een van de grote componisten van deze tijd zijn eigen werk hoort en ziet uitvoeren, maar Glass is ook nog eens prettig relativerend over zichzelf en zijn eigen werk. Dat bleek tijdens de gratis “lezing” die aan het concert vooraf ging. Glass schoof namelijk zelf aan, waardoor het een interview werd. Toen de interviewer in tenenkrommend steenkolenengels zei dat hij in de jaren zestig toch al mooi in het Stedelijk Museum in Amsterdam had opgetreden en dat hij toen in Europa al behoorlijk succesvol was legde hij heel nuchter uit dat een vriend van hem een expositie in het Stedelijk had en dat hij alleen maar als een soort vriendendienst bij de opening optrad. Zo deden ze dat vaker, en met die berichten konden ze in Amerika doen voorkomen succes te hebben in Europa, waarna het balletje pas echt begon te rollen.
Hij vertelde ook dat hij vaak geassocieerd wordt met electronica en veel percussie, maar “thuis heb ik een piano staan waar ik op componeer, dus ik besloot ook wat te gaan schrijven voor het instrument dat het dichtst bij me staat.” Die pianomuziek komt nog het dichtste bij minimal music, want hij gaat hier tot op het bot – je krijgt kale muziek, repetitief, ritmisch, maar toch ook steeds weer met melodische elementen. Hypnotiserende muziek waar je aan de ene kant bijna van gaat knikkebollen, terwijl hij wel degelijk een spanningsboog in zijn composities weet in te bouwen, anders dan sommige minimale collega’s waar alles soms alleen maar voortkabbelde. Muziek die je optilt, en ondanks de kaalheid ook met een bepaalde warmte.
De grote zaal van de Oosterpoort zat helemaal vol, en na het derde stuk kon je constateren dat niet iedereen gecharmeerd was van deze bijzondere muziek – een aantal mensen stapte geagiteerd en enigszins geïrriteerd weg. Glass weet dus nog steeds mensen te raken, positief en negatief, al was het allergrootste deel van de zaal laaiend enthousiast, en moest Glass na een staande ovatie twee toegiften spelen.