De Goede Bedoelingen en De Gelukkige Aflopen zijn de vertalingen van twee merkwaardige bandnamen die bij toeval tegelijkertijd bij me binnenvielen. Ik heb dan mijn bedenkingen, want goede bedoelingen zijn vaak niet voldoende en happy endings hebben tegenwoordig een wat vreemde bijsmaak. Bovendien maak ik dat graag zelf uit. Maar ik moet bekennen dat, hoewel het hier om twee totaal verschillende bands gaat, ze allebei in hun soort zeker niet slecht zijn, dus we staan bij beide bands toch even wat langer stil.

The Good Intentions – Someone Else’s Time

The Good Intentions is een stringband-geöriënteerd trio uit het noordwesten van Engeland, die met een paar uitstekend spelende gasten een prima album opnamen in Los Angeles, en je kunt dan ook horen dat ze Engelse folk en Amerikaanse country, bluegrass en stringband gemengd hebben. De meerstemmige zang is uitstekend, de arrangementen zijn nog mooier, met gitaren, autoharp, banjo, dobro, madoline, accordeon en fiddle allemaal redelijk prominent aanwezig. Mooi album, met stevige wortels in de folk, maar ook met een duidelijk eigen geluid. Een aanrader.

The Happy Endings – Greatest View from Alcatraz

Een Australische hardrockband, die ouderwets stevige scherpe gitaarrock aflevert, energiek gespeeld, bijna tradtionele hardrock, maar door de pure energie toch goed voor een prettige stoot adrenaline. Goed hard afspelen, dit werk, en de stoelen aan de kant. Bovendien zitten de nummers goed in elkaar, en is dit nog beter dan je op het eerste gehoor zou zeggen. Down under weten ze verdomd goed wat hard rocken is. Lekker stevige kost.

• The Good Intentions – Someone Else’s Time – Boronda Records – distributie Hemifran
• The Happy Endings – Greatest View from Alcatraz – distributie Hemifran

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.