Graham Nash was al bekend toen hij met David Crosby en Steve Stills een supergroep vormde en echt beroemd werd met Crosby Stills & Nash. Voor die tijd had hij met The Hollies al een indrukwekkende reeks nummer 1-hits gescoord, maar hij wilde weg, omdat de Hollies volgens hem te shallow, te oppervlakkig waren. Dat heeft hij nu al zo’n dertig jaar kunnen beweren zonder dat er ook maar iemand een kritische tegenopmerking maakte. Onlangs hoorde ik het hem weer zeggen in een BBC-documentaire over de Californische popgolf eind jaren zestig, begin jaren zeventig.

The Hollies wilden zijn liedjes Marrakesh Express en Our House niet opnemen, en daar was hij zo verbolgen over dat hij woedend vertrok. Laten we daarom even de diepgang van die twee liedjes doornemen. Marrakesh Express klinkt, in de uitvoering van Crosby, Stills & Nash met het lullige orgeltje als een kinderliedje, en de tekst gaat niet veel dieper: “Don’t you know we’re riding on the Marrakesh Express, don’t you know we’re riding on the Marakesh Express, it’s taking me to Marrakesh. All on board the train, all on board the train”. Veel oppervlakkiger kunnen we het niet krijgen, lijkt me.

Dan Our House: “Our house is a very very very fine house, with two cats in the yard, life used to be so hard”. Vooral dat very very very fine house maakt het uitstekend geschikt als kleuterliedje. Dit zijn nota bene de twee nummers die Nash zelf als bewijsvoering aandraagt, en als we dan even kijken welke nummers van hem de Hollies dan wel bereid waren op te nemen kunnen we ons voorstellen dat ze het gevoel hadden nu wel genoeg kinderliedjes op het repertoire te hebben. “Lullaby to Tim” was een slaapliedje dat hij voor zijn zoontje schreef en dat tot de absolute dieptepunten in het verzamelde werk van de Hollies gerekend kan worden. Het begint zo: “Would you like to slide down a rainbow, catch a falling star in your hands, chase a moonbeam right by your window, close your eyes and you’ll be there.” Een echt kinderliedje dus. Op zich niks mis mee, maar suggereer dan niet dat je zulke diepgaande liedjes schrijft, en dat je bij de Hollies wegwil vanwege de oppervlakkigheid. Dat is de wereld op zijn kop zetten.

Voor de laatste Holliesplaat waar hij aan meewerkte schreef hij Butterfly, met de diepzinnige tekst “Butterfly, flutter by butterfly by”. Ook Wishyouawish van diezelfde plaat kan niet anders dan als kinderliedje beschouwd worden: “Singing, singing in the sunshine, the countryside’s mine, if I keep on singing, you’ll follow behind”. Kortom – voor enige diepgang moeten we juist niet bij Graham Nash zijn. Het opmerkelijke is overigens dat de andere Hollies wel degelijk volwassen liedjes schreven, maar dat die daar nooit de credit voor gekregen hebben.

Een volwaardig, volwassen liedje kon de man dus niet maken, maar hij zal toch verder wel talenten hebben gehad? Dat valt nogal tegen. Zijn gitaarspel was altijd al behoorlijk beperkt, hij speelde matig slaggitaar, maar zijn pianospel was nog veel beperkter, op het tenenkrommende af. Zingen kon hij eigenlijk ook niet, voor solozang is zijn stem veel te iel. Het enige waar hij goed in is, en dat heeft hem gered, is het neerzetten van een tweede stem. Omdat zijn stem mooi bij die van David Crosby kleurde mocht hij blijven. Crosby Stills Nash (& Young) danken hun succes voor een deel aan de samenzang, en die credits moet je Nash voor een deel geven. Maar dat gelul over de oppervlakkigheid van de Hollies wil ik vanaf nu nooit meer horen, en zeker niet uit de mond van de onbenullige Nash.

(30 mei 2007)