Als je een heleboel muziek uit Wales achter elkaar hoort vind je op een goed moment de onverstaanbaarheid niet echt storend meer. Dat heeft uiteraard ook met de kwaliteit van de muziek te maken. Gwilym Morus had wat dat betreft ook Willem Moors kunnen heten, want zijn muziek onttrekt zich aan elke categorisering, het is gewoon prachtige muziek waar je heerlijk op kunt wegdromen.

Je moet dan wel een beetje gevoelig zijn voor melancholieke muziek in de stijl van Nick Drake – ingetogen liedjes die bijna fluisterzacht gebracht worden, met fraaie arrangementen waarin cello’s een rol spelen, een zacht tokkelende gitaar, een ingetogen banjo en een subtiele tweede stem. Het Welsh klinkt hier niet meer als een vreemde taal, maar als de natuurlijke habitat van Morus, en als luisteraar ben je graag bereid mee te deinen op zijn muziek. Mooi.