We kregen een pakketje cd’s uit Hawaii toegestuurd met de vraag er recensies over te schrijven. Dat leek ons wel wat, want in het verleden hebben we heel wat fraaie Hawaiiaanse muziek gehoord (Gabby Pahinui!), maar dit viel voor het grootste deel niet bepaald mee. Vooral de meest Hawaiiaans ogende cd, die van Kamakawiwo’ole, is echt heel verschrikkelijk. Alsof je de Frans Bauer van Hawaii hoort, met als absoluut dieptepunt een Hawaiiaanse huppelversie van Take Me Home Country Roads. Cecilio Rodriguez levert met Sweet Surprise al net zo’n treurig album af, en ook de op Hawaii immens populaire broertjes Cazimero leveren een soort James Lastversie van Hawaiiaanse muziek af. Plat, banaal, en heel verschrikkelijk.

De enige cd van het stapeltje die echt heel goed was kwam van Ken Emerson, die met zijn vrienden een album maakte dat je kunt beschouwen als de Hawaiiaanse variant van de Buena Vista Social Club. Een met liefde en het juiste fingerspitzengefühl gemaakte plaat die van begin tot eind precies goed is. Veel instrumentals, maar ook zeer prima gastzangers, en ook de traditionals klinken hier zeer mooi, subtiel en prachtig gespeeld. Emerson heeft ook een aantal nummers zelf geschreven, en ook die zijn de moeite zeer waard. Een gevarieerd album, dat toch als een geheel overkomt. En ook een album dat steeds beter wordt, omdat de arrangementen inventief in elkaar zitten, en er zeer prima uitgebalanceerd en intensief wordt samengespeeld. Zo leverde het in eerste instantie ernstig teleurstellende stapeltje Hawaii toch nog een absolute aanrader op.

• Ken Emerson & Friends – Hawaiian Tangos, Hulas & Blues – Cord International/Hana Ola Records HOCD 59000