Begin dit jaar stal Caroline Herring de harten van de Vredenburgmedewerkers door de hele middag met briefjes te communiceren omdat ze last van haar keel had. Het optreden die avond in de kleine zaal was indrukwekkend, maar, zegt ze nu zelf, “Ik heb toen alle partijen naar beneden getransponeerd omdat mijn stem alleen de lagere regionen haalde. Ik heb daar dus helemaal niet met mijn eigen stem zitten zingen”. Gelukkig kon ze zich tijdens Blue Highways later dit jaar revancheren door in een afgeladen kleine zaal voor een razend enthousiast publiek een top-optreden af te leveren. Het concert dat de Rounder-artiesten de volgende dag ergens in de Achterhoek gaven was na het enthousiaste Vredenburgpubliek een beetje een koude douche, maar we vonden er na haar tweede set wel even een rustig plekje om met Caroline Herring te praten.

Caroline Herring schrijft gevoelige liedjes. We hebben het dan niet over de exhibitionistische, licht hysterische emoties van een Tori Amos, maar over de emoties van een intelligente vrouw met een open geest. Zoals C Buddingh’ ooit schreef: “Gevoelsmensen denken altijd, dat verstand gevoel uitsluit. Maar het sluit het niet uit, het verfijnt het alleen”, een tekst die perfect op de liedteksten van Herring slaat. Op mijn opmerking dat bepaalde details in haar liedjes pure poëzie zijn antwoordde ze: “Ik moet juist oppassen dat er niet te veel poëzie in mijn liedjes sluipt. Het moet wel een songtekst worden, en dat is iets heel anders dan een gedicht. Soms schrijf ik wel gewoon een paar gedichten om iets uit mijn systeem te krijgen, maar een liedje steekt toch echt heel anders in elkaar.” De liedjes van Herring blinken niet alleen uit door de poëtische kracht, maar ook door de suggestieve teksten, en de rake details. Die komen soms uit onverwachte hoek: “Mijn vader is niet alleen advocaat, maar ook de voorzitter van de Republikeinen in Mississippi, en ik ben opgegroeid in een rijke, volledig blanke omgeving. Veel mensen waar ik van houd zijn fundamentele christenen en Bush-aanhangers. Ik ben ook opgegroeid met bijbelverhalen, en dat laat zijn sporen na. Dat kun je soms in mijn liedjes ook terugvinden. “Crumbs from the table keep me satisfied” komt bijvoorbeeld rechtstreeks uit een bijbelverhaal, net als “a temptation too great to handle”.
Mijn opstelling valt niet altijd even goed binnen mijn familie. Ik ben zelf absoluut niet blij met Bush, en ik vind dat het Amerikaanse publiek dat hem aan de macht geholpen heeft uitgesproken dom is. Ik zie ook de armoede in Amerika, met veel hardwerkende arme mensen, die soms twee of drie banen hebben om het hoofd boven water te houden. Ik ben zelf dus duidelijk bevoorrecht, maar schaam me daar niet voor. Ik kom nu eenmaal uit dat nest.”

In haar teksten wil ze zich niet nadrukkelijk politiek profileren, maar soms duiken er zinnen op als “I never staked a claim with the rich folks, though I am one”, die toch een stellingname inhouden. Tot nu toe is er verbazingwekkend genoeg nog geen enkel liedje van haar gecovered, hoewel bijvoorbeeld Texas Two Step een perfect nummer voor Lyle Lovett zou zijn. Zelf zegt ze daarover: “Ik schrijf nooit liedjes voor anderen, maar het zou inderdaad wel leuk zijn als ze zouden worden opgepikt. Ik begin zelf nu heel voorzichtig samen met anderen eens wat te schrijven, maar dat gaat nog niet al te voortvarend. Ik ben vooral rustig bezig met liedjes voor een nieuw album. Het heeft even een beetje stilgelegen, want dertien maanden geleden ben ik moeder van een dochtertje geworden, en dat heeft veel energie gekost. Het was wel heel bevredigend en leuk, maar het zingen en schrijven leed er wel even onder. Maar gelukkig zie ik nu dat Lori McKenna zelfs met vijf kinderen gewoon doorgaat, dus moet ik het met één kind zeker redden. Tot nu toe heb ik nog geen liedje over mijn dochter of het moederschap geschreven. Wel wat indirecte stukjes, maar dat komt vast nog wel.”

“Ik vind het leuk om teksten te schrijven die de luisteraar nog wat ruimte gunnen, of die op meerdere situaties kunnen slaan, zoals het refrein van Mortified: “I should have been ashamed, I should have been mortified, I should have hung my head, Dug me a hole and climbed inside, Cause I was able, but the crumbs from the table kept me satisfied”.
Een minder getalenteerde liedjesschrijver zou er een you-liedje van gemaakt hebben (“You should have been ashamed”), maar juist die ik-vorm zorgt ervoor dat het liedje, zeker zoals zij het zingt, onder je huid kruipt en voor een brok in de keel zorgt.

Rounder heeft, vanwege Herring’s Blue Highways-optreden, ook haar eerste cd goedkoop heruitgebracht. Die eerste is heel goed, maar de tweede, Wellspring, is een absoluut meesterwerkje van een singer/songwriter die volledig haar vorm gevonden heeft. Kijk ook eens op haar website. Daar kun je haar ook een paar nummers live zien spelen.

(2005)