Als je buiten de Arabische wereld een oud ter hand neemt zul je ongewild altijd vergeleken worden met de twee grootmeesters die de oud bevrijd hebben, en die het instrument vooral in het westen echt op de kaart hebben gezet – de poëtische, jazzy Anouar Brahem en de virtuoze, avantgardistische Rabih Abou-Khalil. De Tunesische oudspeler Moufadhel Adhoum heeft niet de subtiele poëzie van Brahem of de virtuositeit van Abou-Khalil, maar hij maakt met zijn band Hijaz wel muziek die er op een andere manier positief uitspringt.

Hijaz combineert Arabische en andere wereldmuziekklanken met een jazzy aanpak, waarbij naast de oud ook de piano een grote rol speelt. Pianist Niko Deman begon dankzij zijn Griekse moeder eerst op de bouzouki, maar later studeerde hij in België jazzpiano. Beide muzikanten zijn erg goed, maar hun improvisaties blijven steeds stugge en stroeve trekjes houden, die gelukkig volledig gecompenseerd worden door het fantastische lichte, soepele en flexibele spel van de Marokkaanse percussionist Azzedine Jazzouli en de Belgische jazzdrummer Chryster Aerts. Bassist Chris Mertens legt daar dan nog een betrouwbare bodem onder, maar het is vooral de verrassende goed uitpakkende combinatie van soms net iets te zwaar en af en toe zelfs bijna log uitpakkende oud- en piano-excursies en die immer lichte en luchtige slagwerkpartijen die de muziek uittillen boven een gemiddelde jazz-wereldfusieband.

Gastblazer Vardan Hovanissian voegt op twee nummers met zijn fraaie melancholieke spel ook nog echt iets toe aan dit debuutalbum van deze internationale band. Dunes is een zeer veelbelovend klein meesterwerkje, dat na herhaald luisteren steeds meer van zijn schoonheid prijsgeeft.