Laurie Anderson had de vorige avond een topoptreden gegeven samen met het Noord Nederlands Orkest, waarbij ze een zekere lichtheid tentoonspreidde die sterk uitpakte. Op zaterdag 1 november gaf ze met drie muzikanten een concert waarbij Homeland gespeeld werd, haar portret van Amerika. Laten we het maar meteen eerlijk toegeven – dat viel niet mee.

Anderson is duidelijk geen stand-up-comedian, daarvoor zijn haar grappen te flauw, te belegen. Maar ze is ook geen scherpe filosofe, en met alleen maar het noemen van Kierkegaard krijgen je eigen teksten nog geen diepgang. Een van haar grappen ging als volgt – nadat ze had uitgelegd dat de National Rifle Association ervoor pleit dat elke vrouw in Texas een wapen in haar handtas mag dragen kwam de grap: “Ik ben niet sexistisch, maar ik denk dat geen enkele vrouw in Texas in staat is een handwapen in haar handtas terug te vinden”. “Kadamtsjie”, zou mijn dochter zeggen. Dat roept ze altijd bij een grap die te flauw is voor woorden.

Anderson heeft een manier gevonden om haar teksten te brengen, op kalm voortkabbelende muziek die na een half uur behoorlijk slaapverwekkend wordt. En dan moet je als toeschouwer in dit geval nog ruim een uur doorbijten. De zeurderige zang en muziek werd ook niet gecompenseerd door een visueel sterke performance zoals vroeger, ze had blijkbaar zelf het gevoel dat haar pretentieuze teksten voldoende moesten zijn om het publiek te boeien.

Anderson’s echtgenoot Lou Reed mocht tegen het eind ook nog even opdraven om een duet te zingen, waarbij duidelijk pijnlijk werd dat Reed eigenlijk niet meer in staat is zuiver te zingen. Ook toen hij als toegift een van zijn eigen nummers mocht zingen klonk hij gênant vals. Maar hij hield de zaal in ieder geval nog even een kwartiertje wakker.

Laurie Anderson zelf speelde solo op viool nog een kleine toegift, en pas op dat moment maakte ze echt indruk. Mooi, gevoelig en raak.