Een jaar of twintig, dertig geleden toerden de Red Clay Ramblers, de Highwood String Band en de Any Old Time String Band uitgebreid door Amerika. Dat werkte zeer aanstekelijk, want ze waren zeer goed en scherp, en ze lieten zien dat je gewoon met een paar oude muziekinstrumenten een fantastisch feestje kon bouwen. Na die tijd vond je dan ook overal in Amerika stringbands – bandjes die met een fiddle, een bas, een gitaar en soms een mandoline of een banjo gewoon lekker muziek gingen maken. De resultaten variëren sterk. Er zitten bandjes tussen die het tussen de schuifdeuren vast uitstekend doen, maar waar je echt geen cd van in huis hoeft te halen, en er zitten af en toe juweeltjes tussen. De Hotpoint Stringband is zo’n juweeltje.

Als ik de foto van de groep in een cd-winkel was tegengekomen zou ik de cd waarschijnlijk nooit gekocht hebben. We zien een gezellige moeke in een bloemetjesjurk, een wat tuttige vrouw in een keurig mantelpakje en drie schaapachtig lachende heren. Ze zien er niet bepaald uit als een band die opwindende of spannende muziek kan maken, maar schijn bedriegt. Het eerste nummer van de cd Hotpoint Special is al meteen raak. Het is een medley van allerlei nummers, waarbij zelfs Paint it Black van de Rolling Stones langskomt, en het is niet gemakkelijk om de muziek te omschrijven. Het is duidelijk een stringband die naar bluegrass neigt, maar het doet ook sterk aan klezmer denken, terwijl de percussie in beide stijlen meestal afwezig is, maar hier juist zeer nadrukkelijk aanwezig. Daar komt bij dat het een opgewekt nummer is waar je meteen vrolijk van wordt terwijl het wel in mineur gespeeld wordt. Bijzondere muziek dus.

In het cd-boekje wordt bij elk nummer een voorbeeldige toelichting gegeven, en bij nummer vier omschrijven ze zichzelf heel treffend als “Steve Reich meets the Horseflies”. Voor wie ze niet kent: Steve Reich is de belangrijkste exponent van minimal music (modern klassiek dus) terwijl de Horseflies een soort elektrische folk speelden. Het is een prachtig, gedreven nummer dat voor mij best wat langer door had mogen gaan dan de bijna zes minuten die het nu duurt.
Een avontuurlijke band dus, die niet bang is om verschillende stijlen te combineren, en om eens wat te proberen. Daar komt bij dat er prima gezongen wordt tussen de vele instrumentals door, en dat de muziek eigenlijk altijd als dansmuziek bedoeld is. Verrassende muziek, spannende muziek, maar tgelijkertijd knusmuziek in optima forma.

Dat laatste geldt ook voor de solo-cd van de zangeres van de band, Hilarie Burhans. Ze speelt bovendien fantastisch clawhammer banjo, en dat mag ze op deze cd ook graag laten horen. Haar Hotpointvrienden doen af en toe ook mee, maar het is vooral Hilarie die hier de show steelt. Een heerlijke, ongecompliceerde cd van iemand die gewoon vol overgave heerlijk muziek zit te maken met een paar vrienden. Feel-good-music noemen de Amerikanen het – ik hou het op knusmuziek.

Overigens zijn deze cd’s gewoon door de muzikanten in eigen beheer uitgebracht op het label Make ‘em go wooo…

Beide cd ’s zijn te bestellen op de website van de Hotpoint Stringband.