Humor en muziek gaan niet altijd goed samen. Je hebt natuurlijk de zogenaamde novelty song, waar iemand als André van Duin mee groot is geworden, maar dat is vaak erg platte humor. Stringbands gooiden er vaak humoristische nummers tussendoor, maar bands die het puur en alleen van de lollige liedjes moeten hebben zijn er niet zo heel veel. Toevallig kregen we er drie binnen in één week. Alledrie Amerikaans overigens.

Austin Lounge Lizards

De Austin Lounge Lizards hebben goed geluisterd naar de Red Clay Ramblers, maar waar die band er regelmatig serieuze ballads tussen gooide voor de balans, gaan de Lizards op Strange Noises In The Dark helemaal voor het humoristische werk, waarbij de fantastische Merchant’s Lunch van die Red Clay Ramblers ook langskomt. Dat levert meteen vergelijkingsmateriaal op, waaruit we moeten constateren dat de Ramblers nog steeds onovertroffen zijn. De Lizards zijn zeker niet slecht, en hun muzikale prestaties redden de boel hier eigenlijk een beetje. Humoristische liedjes moet je niet te leuk zingen, maar onderkoeld en met een stalen gezicht, dat blijkt ook hier. En wat de zang betreft moeten ze dan toch hun meerdere onderkennen in de Red Clay Ramblers.

Juggernauts

Dat laatste geldt eigenlijk ook voor de Juggernauts, die eigenlijk meer een jugband zijn, met een redelijk grote rol voor de “jug”, de stenen kruik waar overheen geblazen wordt. Hun cd As We Like It is echt een twijfelgeval, want de vier oudere heren zingen ook niet echt geweldig, en hun timing houdt ook niet echt over. Toch betrap ik mezelf erop dat ik regelmatig in de lach schiet, dus ze bereiken hun doel op momenten wel degelijk. Hun versie van Wipe Out heeft niets meer met rock ‘n’ roll te maken, maar vliegt wel hilarisch uit de bocht, op een oubollige manier (denk aan Toby Rix en zijn Toeterix). En toch moet ik er elke keer weer om lachen.

Dana “Short Order” Cooke and His Band Joe

Grappig bedoelde bijnamen schijnen er ook een beetje bij te horen, dus heet Dana Cooke hier Dana “Short Order” Cooke en zijn band van twee (waarvan de ene Joe en de andere John heet) heet “Joe”. Okee. Toch blijkt Cooke op zijn cd Snowball’s Chance uitstekend te kunnen zingen en weet hij meestal de neiging te bedwingen om lollig te gaan doen. De liedjes zijn bovendien echt leuk, en Cooke heeft ze ook nog eens allemaal zelf geschreven. Er wordt bovendien zeer prima gemusiceerd –  en vergis je niet, want dat wordt juist bij humoristische muziek nogal eens vergeten. Een prima feel-goodplaatje.