1 The Hollies – Lullaby For Tim

Graham Nash op de experimentele toer, op de langspeelplaat Evolution van The Hollies uit 1967, de tijd dat je als popgroep echt moest experimenteren met psychedelische effecten om er bij te horen. Hier hoor je hoe dat mis kan gaan. De toch al iele stem van Nash wordt door een vibrerende vervormer gehaald, en het effect is acute misselijkheid bij de luisteraar.

2 Khan Jamal – Return From Exile

Op deze cd komen zoveel hinderlijk galmende vibrafoons voor dat het in je hoofd automatisch gaat meegalmen, met hoofdpijn en misselijkheid tot gevolg. En zelfs als Jamal even geen galmende solo speelt rammelt hij vervelende doordringende repetetieve dreuntjes onder een dame die beatpoetry opzegt. Aargh.

3

Dyzack – Somewhere there’s a monkey laughing

Dyzack is een Hagenees die tot nu toe altijd lovende kritieken krijgt. Met zijn muziek, licht gecompliceerde blues, is niet zo heel veel mis, maar de stem van de man staat me enorm tegen. Hij zingt met een verdraaide, ietwat hese, zeer geforceerd klinkende stem, en dat is op zich wel vaker gedaan. Maar bij Captain Beefheart of Howlin’ Wolf hindert het me niet. Bij Dyzack word ik er fysiek niet goed van.