Zondag 24 oktober was de laatste dag voor het acapellakwartet Jansen en Tilanus. Op die dag werd ook hun laatste cd gepresenteerd. Die cd werd in een oplage van driehonderd stuks gedrukt en prachtig verpakt in een envelop die met de hand beschreven is en een unieke postzegel bevat. Als je snel bent kun je voor een tientje die laatste cd nog rechtstreeks bij hun bestellen. Als je acapella zang leuk vindt moet je dat ook meteen doen, want het is een schitterend plaatje geworden.

Het is wel jammer dat je hun laatste optreden gemist hebt, want live zijn de vier nog beter dan op cd. Het was een erg leuk feestje trouwens, in de Silo in Groningen. De Silo is een wat primitieve, maar sfeervolle zaal, en behalve Jansen en Tilanus traden er nog wat verwante groepen op, zoals Vocalips (een wat groter acapella koor, maar ook zeer goed), Bon Ton (niet slecht, maar wel met de vreselijke Wilfred Reneman als dirigent), De Mensen (een band waar we nog wel wat van zullen horen – erg leuk) en het gelegenheidskoor Het Examenkoor. Leuk hoor, zo’n middag lang mensen die met veel plezier met muziek bezig zijn.

De cd Poste Restante van Jansen en Tilanus is vooral heel erg leuk voor iedereen die zelf in een koor zingt, want de vierstemmige arrangementen zijn steeds erg inventief, en het klinkt allemaal steeds als een klok. En een nummer als Jan út Koatstertille (op de melodie van “Boy from New York City) heeft alles om een bescheiden Friese hit te worden. Andere hoogtepunten zijn het door Hans Kaldeway op muziek gezette Annie MG Schmidtgedicht over de spin Sebastiaan, het hilarisch jodelend uit de bocht vliegende Calypso van John Denver en het schitterende arrangement van de ABBA-song The Name Of The Game. Maar ook Yeah Yeah en Sir Duke zijn pareltjes, en eigenlijk staat er op de hele cd geen enkel slecht nummer. Jammer dus dat ze gestopt zijn, ook al omdat een optreden van het kwartet een feest is om te zien.

Jansen en Tilanus bestond uit Jaap de Boer, Marijke de Jong, Sonja Hofstee en Hans Kaldeway.
Als je de cd bestelt krijg je er gratis ook nog eens de originele cd-verpakking bij, dus aarzel niet te lang.

Naar aanleiding van het zinnetje “Bon Ton (niet slecht, maar wel met de vreselijke Wilfred Reneman als dirigent)” kreeg ik we een mailtje van Wilfred Reneman met de vraag: “Kan iemand mij even vertellen wat er zo vreselijk aan mij is?”

Dit is het antwoord dat ik hem terugstuurde:

Geachte heer Reneman,

Dat wil ik met alle plezier uitleggen. Het is uiteraard niet persoonlijk, want wij kennen elkaar helemaal niet. Het is waarschiinlijk vooral een kwestie van smaak. Uw dramatische, overdreven manier van dirigeren vind ik persoonlijk “vreselijk”, waarmee ik bedoel dat ik er alleen met gekromde
tenen naar kan kijken. Ik luister graag naar een goed acapellakoor, maar ben nooit echt gecharmeerd van het stuk entertainment dat daar in uw geval blijkbaar bij hoort. U dirigeert met wel erg grote gebaren. En zo’n kerstlied bijvoorbeeld – is dat nu humoristisch bedoeld of juist dramatisch? Het feit dat ik daar over twijfel betekent dat u in ieder geval niet het juiste effect bereikt. Het gevolg is: tenenkrommend.
Ik hoop dat u zich door deze kritiek niet al te zeer beledigd voelt.

Met vriendelijke groet,
Holly Moors