Soms leg je een cd aan de kant omdat het hoesje je niet meteen aanspreekt. Dat had ik bij Fontaine Brown. De knullige tekening van een zingende gitarist met hoed zorgde er onbewust voor dat ik dacht een doorsnee blueszanger te kunnen verwachten. Gelukkig is er dan de i-pod, die ervoor zorgt dat je af en toe muziek hoort die je niet meteen kunt plaatsen, maar die er wel voor zorgt dat je even goed rechtop gaat zitten.

Brown schrijft om te beginnen fantastische liedjes, die net even buiten de gewone kaders vallen, hij speelt geweldig mondharmonica, zingt goed en heeft een meer dan voortrreffelijke band om zich heen staan. De liedjes blijven op een plezierige manier in je hoofd spelen, en de arrangementen zijn steeds zo bijzonder en lichtelijk anders, dat je hem buiten de categorie blues zou moeten plaatsen, hoewel zijn muziek zeker bluesy is. Bluesrock is wel een goede term, maar dan wel bluesrock met subtiele elementen en geraffineerde arrangementen.

Dat wil niet zeggen dat Brown een softe of overgearrangeerde plaat gemaakt heeft, integendeel, want dit staat allemaal als een huis, met lekker felle rauwe gitaarsolo’s, een prima vet orgel, maar daarnaast in hetzelfde nummer een lekker los gespeelde mandoline. Luister maar eens naar het titelnummer Fence Line. Het is muziek die direct aanspreekt, maar die daarna niet snel verveelt, en dat is zeldzamer dan je zou denken. Een absolute aanrader dus.

Don Dixon speelde voortreffelijk bas en produceerde, Brown zelf zingt, speelt mondharmonica, gitaar en piano, Jim Brock drumt lekker los en jazzy, Mitch Easter is de fantastische gitarist (die op een bepaald moment zelfs elektrische sitar speelt) en Peter Holsapple is de organist (en degene die de lekker losse mandoline speelt).