Gitarist Andy Scheinman en zangeres Lee Shropshire luistereden graag naar Nashville Jumps, een radioprogramma waarin oude jump blues uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw gedraaid werd. Dat bleek verslavend, want dat wilden ze zelf ook gaan doen. De band Eight O’Five Jive draaide eerste een tijd met Andy alleen als muzikale spil, maar later kwam saxofonist Patrick Mosser erbij, en dat gaf de band net de bite die ze nodig hadden.

Een goede ritmesectie, met bassist Bill Bois en drummer Duane Spencer (op Cocktail drums!), en zangeres Lee Shropshire die precies de goede onderkoelde toon heeft, en je hebt een band die de jumpblues uit die jaren twintig en dertig, die eigenlijk als voorloper van R&B kan worden beschouwd, nieuw leven inblaast. Gelukkig zijn ze niet al te puristisch, en zo kun je Big Maybelle’s I Got A Feeling hier ineens een ska-ritme horen waar Maybelle van zou opkijken, maar dat werkt perfect.

De originelen worden dus niet klakkeloos gekopieerd, maar het vuur en de energie, en de lol van het spelen worden wel degelijk meegenomen. Ze spelen bovendien een paar zelfgeschreven nummers, zoals het grappige Young Enough to be My Son en het mooie Misery Loves Company. De covers zijn allemaal verrassend, en allemaal goed. Luister maar eens naar Drunk van Joe Liggins. Revivalists? Retro? Vergeet het maar. Deze muziek blijkt gewoon tijdloos. Een aanrader.

• Eight O’Five Jive – Too Many Men – Red Rudy Too Tunes RRTT002 – distr Hemifran

Luister hier naar een paar fragmenten: