Phil Gibbs speelt gitaar (en één keer banjo op dit album), Marcello Magliocchi is drummer, Adrian Northover speelt sopraan- en altsaxofoon en Maresuko Okamoto speelt cello, en je hoort ook zijn stem regelmatig, en als je die stem hoort is de muziek eigenlijk altijd wat onheilspellender dan anders, vreemd genoeg, hoewel ik er geen woord van begrijp.

Met Sezu maakten de vier een fenomenaal mooi free jazz album dat op een merkwaardige manier heel Brits aandoet – dat komt denk ik door de humor en door de specifieke detaillistische, buitengewoon intelligente  manier van spelen die elke seconde van deze muziek spannend lijkt te maken.

Deze vier grootmeesters vinden het overduidelijk zelf ook een groot genot om met elkaar te spelen, elkaar uit te dagen en elkaar scherp te houden – je hoort dat ze vanaf de allereerste seconde op een ongelofelijk intensieve manier met elkaar samenspelen. Luister maar eens naar de eerste driekwart minuut van het openingsnummer van hun album:

Als je dat fragment net als ik al heel erg grappig en spannend vindt is dit absoluut een cd voor jou, want het gaat gewoon een uur lang zo door, met het ene subtiele hoogtepunt na het andere. Luister ook even wat er gebeurt als Okamoto zijn teksten begint te zingzeggen:

De neiging om je nog heel veel meer fragmenten te laten horen is groot, maar ik laat je zo meteen alleen nog een stukje horen uit het titelstuk waarmee het album afsluit. Dan knip ik feitelijk een fragment van minder dan een minuut uit een improvisatie van twaalf minuten, waarin echt op de vierkante millimeter gemusiceerd wordt, dus dan begrijp je dat hier niets echt tot zijn recht komt. Dit is ook overduidelijk een groeiplaatje waar je elke keer meer details in hoort. Een subtiel meesterwerkje.

Voor avontuurlijke luisteraars en iedereen met open oren een absolute aanrader.

• Phil Gibbs, Marcello Magliocchi, Adrian Northover, Maresuko Ukamoto – Sezu – FMR FMRCD487-0518