Dampende bluesrock, met de nadruk op rock, met een scheurende mondharmonica, rauwe gitaarpartijen, een lekker doorstomende ritmesectie van bas en drums en een grote variatie aan sterke nummers. Toch ben je er met het labeltje bluesrock niet helemaal met deze band, want er zit ook wat folk doorgeroerd, wat country, wat jazz zelfs en pop, je hoort vaag de echo van U2, en ondertussen dendert de band continu heerlijk door.

Wat je niet verwacht als je alleen maar luistert naar de muziek van Patina, is dat deze band van frontman Stephan Imobersteg (gitaar, mondharmonica, zang) uit Zwitserland komt. En wat ook verrassend is, is dat je maar drie mannen blijkt te horen, want het geluid is regelmatig zo massief en vol dat je het gevoel hebt met een veel grotere rockband te maken te hebben. Maar naast Imobersteg hoor je alleen bassist Reto Wittwer en drummer Jean Claude Reusser. De band klinkt steeds lekker rauw en ongeslepen, maar de arrangementen zijn in feite tamelijk geraffineerd en subtiel. Maar juist die rauwe rand maakt dit een juweel van een bluesrockalbum.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.