Document Records is een platenmaatschappij die grondig de 78-toeren-archieven aan het afgraven is en die daar vervolgens zorgvuldig de pareltjes en diamantjes uithaalt die thematisch gepresenteerd worden. Dat levert magnifieke cd’s op, waarbij je af en toe een beetje ruis en wat tikjes op de koop toe moet nemen, maar over het algemeen is de geluidskwaliteit zonder meer goed te noemen.

Maar het gaat uiteraard vooral om de muziek, en we wisten al dat er bij de overgang van 78 toeren naar 33 toeren veel artiesten “vergeten” zijn. Gelukkig kunnen die nu herontdekt worden, want een zangeres als Viola Wells, of Miss Rhapsody, zoals haar atiestennaam was, die hier met twaalf nummers vertegenwoordigd is, die is een herontdekking alleen al meer dan waard. Het titelnummer is van haar. Ze was al actief in de jaren twintig, maar kon pas gaan opnemen toen ze in de band van Count Basie had gezongen nadat Helen Humes daar vertrokken was, en dat was in 1941. In 1944 en 45 werden er opnames van haar gemaakt (die je op dit album vindt) en in 1946 trok ze zich terug uit de muziek. Ze maakte dertig jaar later nog een comeback en stierf op haar tweeëntachtigste in 1984.

Irene Williams was de dochter van Clarence Williams, die beroemd was als muzikant en componist en zijn vrouw Eva Taylor, een populaire vaudeville blueszangeres, die in de jaren twintig veel opnamen. Als tiener nam Irene wat nummers op, en ze hoopte waarschijnlijk in de voetsporen van haar moeder te treden, maar inmiddels was de smaak van het publiek duidelijk veranderd, dus het bleef bij een paar obscure opnames.

Van Ann Lewis is niet veel bekend – we horen haar hier live tijdens het WNYC Jazz Festival met onder meer pianist Art Hodes, en je kunt alleen concluderen dat het jammer is dat er niet meer opnames van deze zangeres bekend zijn dan de twee die op dit album te vinden zijn.

Er zijn nog een paar verrassingen – accordeonist, pianist, zangeres en bandleader Christine Chatman bijvoorbeeld – wat een stem had die vrouw! En Ruby Smith, die vanaf haar twintigste de reiscompagnon van de grote Bessie Smith was, en die na haar dood vergeefs een eigen carriëre probeerde op te bouwen.
“We’re Sisters Under the Skin” biedt ruim een uur aan verrassend goede blues en boogie woogie – vergeten juweeltjes die terecht onder het stof vandaan zijn gehaald.

• “We’re Sisters Under the Skin” – Female Blues & Boogie Woogie (1944-1949) – Document Records DOCD-5700

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.