Tad Robinson werd zestig jaar geleden geboren in New York, waar hij ook opgroeide. Hij kwam uiteindelijk in Chicago terecht, waar hij onder meer als frontman voor de Hesitation Blues Band en als zanger in Dave Spector & The Bluebirds te horen was. Vanaf 1994 maakt hij soloalbums, en Day Into Night is zijn zesde.

Robinson speelt mondharmonica, maar vooral: hij zingt. En dat laatste doet hij fenomenaal goed. Hij heeft het relaxte van een JJ Cale en de soul van een Al Green, en weet je zo op een vriendelijke, onnadrukkelijke manier te verleiden naar zijn muziek te gaan luisteren.

Daar komt bij dat hij een werkelijk fenomenale band om zich heen heeft staan, met de sublieme drummer Robb Stupka, een verukkelijke blazerssectie, de fantastische gitarist Johnny Moeller, Kevin Anker achter de toetsen, en gastrollen van de geweldige organist Benjie Porecki (met name in Call Me) en gitarist Anson Funderburgh (in Lonely Talking).

De band speelt laid-back, maar houdt toch steeds de spanning er in, en er wordt zeer geraffineerd met subtiele details gestrooid, waardoor je steeds weer verbaasd zit te luisteren – dit is op het eerste gehoor misschien een doorsnee soulplaat, maar als je beter luistert zeker niet. Mooie, melancholieke muziek die je nummer voor nummer verder verovert, totdat je niet anders kunt dan een diepe zucht slaken en je overgeven. Subliem, en tot in alle details goed.

• Tad Robinson – Day into Night

Luister hier naar een paar fragmenten: