Ik hou erg van tango, en het tango-orkest waar ik het meest op gesteld ben is dat van Osvaldo Fresedo. Dat levert een klein probleem op, want Fresedo was op zijn top in de jaren vijftig en zestig, en juist van die periode is maar weinig materiaal te vinden, behalve hier en daar een magnifiek nummer op een compilatie. Ik heb in de loop der jaren een fraaie privé-cd samengesteld, maar ik koop nog steeds regelmatig cd’s van Fresedo in de hoop weer een van zijn diamantjes tegen te komen.

Dizzy Gillespie was in 1956 in Argentinië, en het concert dat hij daar gaf met het orkest van Osvaldo Fresedo is legendarisch. Ik had er nog nooit een opname van gehoord, dus toen ik de cd Rendez-vous Porteño zag, met daarop vier nummers uit dat fameuze concert kocht ik de cd onmiddellijk, want het orkest verkeerde in die jaren in topvorm, scherp en toch soepel spelend. Andere nummers komen uit 1962 en 1968, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen.

Dat viel tegen. De vier nummers die het inderdaad in topvorm verkerende orkest met Gillespie speelt zijn muzikaal gesproken fantastisch, want Gillespie speelt hier op zijn scherpst terwijl het orkest soepel weerwoord geeft. Magnifiek. Maar je moet wel echt goed je best doen om het goed te horen, want het concert is kennelijk opgenomen door iemand die met een eenvoudige bandrecorder achterin de zaal zat. Er is helaas geen enkele moeite gedaan om die gebrekkige opnames iets op te waarderen.

Bij de opnames uit de jaren zestig is het resultaat nog beroerder. Een versleten spijker ploegt moeizaam door volledig grijsgedraaide 78-toerenplaten. De ene keer kun je door een soort regenbui heen nog vaag horen dat het orkest in prima vorm was, op andere momenten zit een knetterend haardvuurtje net iets te hinderlijk in de weg. De ene keer is het geluid dof en modderig, bij het volgende nummer schettert het orkest je zowat doof. Wat vooral irriteert is de volledige liefdeloosheid waarmee dit materiaal willekeurig achter elkaar op een cd is gekwakt.

Een tijd geleden kreeg ik van een trotse platenmaatschappij in Argentinië genaamd Euro Records een paar cd’s met steeds twee nummers van hun serie Colección 78 RPM. Hier hebben ze iets meer moeite gedaan om de nummers in ieder geval van de ergste ruis te ontdoen, en om ze allemaal zo ongeveer op hetzelfde geluidsniveau te krijgen, maar dat is duidelijk met nogal primitieve middelen gedaan, waardoor de muziek overal dof klinkt. En niets is zo fnuikend als dof klinkende tango. Die moet het juist hebben van scherpte, van contrasten.

Het wachten is dus nog steeds op een platenmaatschappij die met het originele materiaal aan de slag gaat, en die met enige liefde cd’s gaat samenstellen. En dan heel graag een aantal albums met de beste muziek van Osvaldo Fresedo uit de jaren vijftig en zestig. Het wordt echt hoog tijd, maar ik vrees dat we er nog lang op zullen moeten wachten.