Tristan is een Hollandse band die klinkt als een Amerikaanse soulfunkpopband uit de jaren zeventig, volledig ge-update voor nu, met echo’s van Stevie Wonder in zijn beste jaren, Michael Jackson, Prince, maar vooral ook de grote soul-acts uit de jaren zeventig. Het klinkt perfect, het swingt als de hel, en de ritmesectie is subliem, maar er is één klein probleem – ze klinken voor een groot deel zoals een glossy tijdschrift eruitziet. Net iets te glad, net iets te perfect, met net iets te weinig ruwe randjes die blijven haken.

Maar dan is er ineens halverwege een nummer dat notabene 2 Skip This heet, oftewel, “sla dit maar over” waar ik even echt bij overeind ging zitten – dit sprong er toch echt wel even uit, omdat de band hier laat horen dat ze, als ze de gebaande paden even durven verlaten, wel degelijk met iets op de proppen kunnen komen dat spannend en avontuurlijk klinkt in plaats van al te bekend. Als je dan vervolgens het album wat vaker beluistert blijken er wel meer flarden tussen te zitten die je de oren doen spitsen, maar over het geheel genomen is dit album wat mij betreft vooral een bijzonder goed geslaagde “glossy”.

Luister hier naar een paar fragmenten: