twofold onno govaert, martina verhoeven en dirk serries
Twofold is een dubbel-album – op de ene cd hoor je drummer/percussionist Onno Govaert spelen met pianiste Martina Verhoeven, op de andere cd speelt Dirk Serries versterkte akoestische gitaar, ook met Onno Govaert.
Het album met Martina Verhoeven doet oppervlakkig gezien wat denken aan een klassiek jazz-piano-drums-duo (denk aan Cecil Taylor in Berlijn) maar Verhoeven en Govaert durven paden te bewandelen die eerder nog niet bewandeld waren – eat your heart out, Cecil Taylor! Waar bij soortgelijke duo’s de pianist vaak de Grote Solist is en de drummer de ondersteuner, zijn Govaert en Verhoeven volledig gelijkwaardig, en dat betekent bijvoorbeeld ook dat Verhoeven regelmatig een stapje terug doet om Govaert de ruimte te geven, en dat pakt steeds enorm goed uit. De drie stukken die we hier horen zijn alle drie fenomenaal mooi en spannend van begin tot eind. Een album om heel vaak te herbeluisteren ook, want dit is echt een groeiplaatje.
Toen ik het album van Govaert met Dirk Serries net had opgezet wandelde er een vriend binnen die lollig opmerkte: “had je opnames van je kinderen teruggevonden?” Een stompzinnige variatie op de opmerkingen die sommige moderne kunst vroeger kregen: “Dat kan mijn neefje van vier ook…” Niets is minder waar natuurlijk, maar het geeft wel aan dat je voor deze geïmproviseerde muziek nog net even wat meer je best moet doen. Om te beginnen is het aan te raden het hele stuk van zo’n drie kwartier te beluisteren, dan zul je tot de conclusie komen dat er onder meer heel ingetogen stukken tussen zitten, en misschien hoor je zelfs bij die eerste draaibeurt al de magie van deze twee virtuoze musici die elkaar weer op een heel andere manier uitdagen – het muzikale avontuur is er niet minder om, en als je bereid bent je oren open te zetten kon er wel eens een complete wereld voor je open gaan.
Die vriend heb ik overigens een fragment uit de film Mr Holland’s Opus laten zien waarin Richard Dreyfuss, die de muziekleraar meneer Holland speelt, uitlegt waarom hij besloot muziek te gaan maken – hij had van iemand een lp van John Coltrane gekregen, omdat diegene dacht dat dat wel wat voor hem zou kunnen zijn. Hij kwam thuis, draaide de plaat en “I hated it!!” Maar hij draaide hem nog een keer, en nog een keer, en uiteindelijk raakte hij verslaafd aan Coltrane, omdat hij na een paar draaibeurten door kreeg waar de magie van die muziek in zit. Echte goede muziek wordt altijd beter als je hem vaker hoort. Twofold moet je vaker horen, geloof me.
- Onno Govaert – Verhoeven / Serries – Twofold – A New Wave of Jazz
Luister hier naar een paar fragmenten: