Kepa Junkera is een fenomenale accordeonspeler uit Baskenland, die zo langzaamaan met iedereen kan spelen die hij wil. We waren hem na zijn fantastische dubbelaar Bilbao 00:00 even uit het oog verloren, en eerlijk gezegd waren we ook een beetje bang dat alles wat hij na dat album zou doen wat zou tegenvallen. Daardoor hoorden we pas na een recent concert de cd Hiri, waarin Junkera weer in absolute topvorm verkeert.

Kepa Junkera is een onmiddellijk herkenbare accordeonist die een fenomenale band om zich heen heeft staan, met ook als visuele aandachtstrekker twee jongens die samen op een soort houten xylofoon spelen – houten balkjes, waar met dikke houten stokken op geramd wordt. Maar die jongens kunnen ongelofelijk subtiel rammen, en ze hebben bovendien een ongeëvenaard gevoel voor ritme en samenspel. Zij vormen als percussionisten de basis voor het geluid dat Junkera weet te creëren, maar er is meer.

Junkera is een onvoorstelbaar goede arrangeur, en in de vijf kwartier die deze cd duurt zit zoveel gelaagdheid, en zoveel subtiliteit, dat je geneigd bent hem meteen weer op te zetten om te horen wat je de eerste keer gemist hebt of over het hoofd hebt gezien. Ritmes en melodieën die langs en onder elkaar door schuiven, terwijl er allerlei gastmuzikanten opduiken op onder meer een doedelzakachtig instrument en oliedrums, er klinkt een strijkkwartet, er zijn lage fluiten, fantastische zangeressen, complete koren enzovoorts. Invloeden van over de hele wereld komen langs, terwijl de opwindende sound onmiskenbaar die van Kepa Junkera blijft.

Ondertussen wordt er met een kracht en een gedrevenheid gespeeld die je vooral met goede rock zou associëren. Dat maakt deze muziek volstrekt hors categorie, want het is geen wereldmuziek, geen folk, geen rock, geen jazz, en tegelijkertijd is het dat allemaal juist wel. Wat maakt het uit? Het is muziek voor iedereen met een paar goede oren aan zijn kop, voor iedereen die van passie in de muziek houdt en voor iedereen die open staat voor iets anders.
Een absolute aanrader.