Ik heb altijd een zwak voor Danny Kaye gehad. Zelfs nu, als ik terugkijkend kan zien dat hij soms ongelofelijk flauw was en dat zijn films elementen van tweederangs entertainment hadden blijft hij in staat mij een ouderwetse buiklach te ontlokken. Gewone onbedaarlijke nonsens en knushumor is voldoende. Wat Amerikanen “good clean fun” noemen, en wat een beetje verdacht, want te simpel en te plat lijkt te zijn geworden. Alsof humor altijd wat anarchistische elementen in zich moet hebben om serieus genomen te worden, als de Marx Brothers of Monty Python. Maar soms vind ik de simpele onzin van een Danny Kaye gewoon even heerlijk. Dan zijn de kleine grapjes al voldoende, zoals de uitspraak van Dinah of de jodel in de oorspronkelijk zwarte scatsong Minnie the Moocher. En dan krijgt Danny Kaye me toch weer even heerlijk aan het lachen. De fragmenten komen van een mini-lp die ik in de rommelmarkt vond.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.