Het is merkwaardig met ouderwetse autenthieke britse folkmuziek – er zijn bands die braaf de oude liedjes spelen op de originele instrumenten waarbij je alleen maar goed kunt gapen, en je hebt af en toe een stel muzikanten die zo fel en met duidelijk plezier de oude folk te lijf gaan dat je opveert. Er ontstaat dan ineens iets als tijdloze muziek, die toch weer springlevend blijkt te zijn als een paar geïnspireerde gasten ermee aan de slag gaan.

Het trio Nancy Kerr (viool, altviool, autoharp en zang), James Fagan (gitaar-bouzouki en zang) en Robert Harbron (engelse concertina, gitaar en tweede stem) vormt zo’n band. Op Station House hoor je bijvoorbeeld prachtige duetten op viool en trekharmonica, terwijl Kerr daar schitterend doorheen zingt. Autenthiek, maar ook spannend, en lekker wringend doordat die trekharmonica en de viool elkaar heerlijk scherp houden.

Er zijn liedjes over de oude oorlogen (waarin België als slagveld figureert), er zijn instrumentale jigs en duetten, maar ook ineens het prachtige Let The Mystery Be van de Amerikaanse Iris DeMent, dat hier ineens een heel erg Brits liedje lijkt te worden. Ze doen er dan ook nog wat extra’s mee door het te vervlechten met Pie In The Sky, waardoor de twee liedjes ineens met elkaar in gesprek komen. Heel apart en verrassend.

Spectaculair en vernieuwend is het allemaal niet, maar het is wel verschrikkelijk goed, terwijl het speelplezier ook nog eens zeer overduidelijk is. Een heerlijke plaat voor iedereen die van oude Britse folk houdt, en verder voor iedereen die gewoon van goede muziek houdt.