Bull**** van Killick is een licht verbijsterend album. Het is geheel instrumentaal en je weet eigenlijk niet goed wat je hoort. Het begint met wat klinkt als de ernstige mishandeling van een bas, maar verderop denk je een gitaar te horen, en soms ook een geprepareerde piano. Alles wordt bespeeld op een onnavolgbare manier, alsof iemand op zoek is naar de grenzen van het instrument dat hij in handen heeft, en daar ook uit probeert te halen wat er in zit.

Het resultaat is muziek die in de verte doet denken aan minimal music, omdat ook hier naar de basis van muziek gezocht wordt, naar een oervorm, al is het allemaal wat minder strak en ritmisch. Wat je feitelijk blijkt te horen is een achtendertigsnarige harpgitaar die speciaal voor deze musicus gebouwd is. Hij kreeg de naam Big Red, en de vele klankpatronen worden iets duidelijker als je hoort hoe Killick zijn instrument omschrijft:

“Big Red’s top is salvaged redwood, the main neck and sub-bass extension are reinforced maple, and the fingerboard is fretless in the lower regions, with conventional fretting on up from the 7th fret position. The instrument also has a zither-like super-treble section and resonating sympathetic strings in the manner of my H’arpeggione. Big Red is played upright on a spike, though at heart it is a baritone classical guitar with piano on the brain.

In de kern is het dus volgens Killick een bariton klassieke gitaar met een pianobrein. Een uniek instrument dus, en wat Killick ermee doet is al net zo uniek, en buitengewoon fascinerend. Hiernaast zie je Big Red, maar als je wat van deze volstrekt unieke en intrigerende muziek wil horen kun je het beste wat fragmenten beluisteren via cd-baby.