Didier Laloy bespeelt de diatonische accordeon, Kathy Adam de cello, en als ze samen spelen en je doet je ogen dicht, dan denk je af en toe dat je een compleet orkest hoort. Dat heeft onder meer te maken met de heerlijke uitbundigheid waarmee die twee samen spelen, en de manier waarop ze samen spelen – onder elkaar door, langs elkaar heen, elkaar aanvullend, elkaar uitdagend, met elkaar spelend. Ik heb geen idee of ze samen in het “gewone leven” ook een stel vormen, maar hier voeren ze in ieder geval een muzikale liefdesdans op die zijn weerga niet kent. Twee muzikanten die elkaar volledig aanvoelen, en die met elkaar muzikaal het avontuur aangaan – als luisteraar zit je soms met open mond van bewondering te luisteren naar deze adembenemend mooie muziek.

Neem de donkere introductie van bijna een minuut op de cello van Kathy Adam in hun Valse Noire, die verderop in vijf en een halve minuut een aantal moodswings kent, van donker naar heel licht en intiem. Als luisteraar zit je op het puntje van je stoel, want het wordt allemaal met een ongekende finesse en subtitliteit uitgevoerd, terwijl ze tegelijk gretig en uitbundig spelen.

Meeslepende muziek, kortom. Melancholiek soms, vrolijk ook, meanderend, ergens tussen kamermuziek, folk, wereldmuziek en jazz in, maar vooral meeslepend – luister hier één keer naar en het laat je niet meer los!

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren: