Françoise Derissen is een jazz-violiste die al lang met het idee voor een soloproject rondliep. De composities op het album Cordes avides zijn allemaal van haar zelf, op één na, Voyage van Renaud Lhoest. Ze speelt op vier- of vijfsnarige viool, gebruikt een loopstation en gebruikt ook haar stem. Contrabassist Boris Schmidt springt af en toe bij, maar je hoort vooral Françoise Derissen met muziek die moeilijk in een hokje te plaatsen is.

Want jazz, ja, wellicht, maar er zitten ook folk-aspecten aan, maar ik moet nog veel meer denken aan een modern eenpersoons kamerorkest dat lyrische minimal music maakt in de stijl van Michael Nyman’s filmmuziek. Maar dat zijn enkel associaties. Luister naar de muziek en je merkt dat Derissen vooral op persoonlijk muzikaal avontuur is, en dan maakt het niets meer uit welk etiketje je op de muziek plakt – ze overschrijdt grenzen en maakt prachtige, tijdloze muziek. Een subliem meesterwerkje om te koesteren.

Luister hier naar een paar fragmenten: