Als de naam Hervé Zenouda opduikt zijn wij meteen extra alert. Van Christine Groult hadden we nog nooit gehoord, maar als Zenouda als projectcoördinator vermeld staat worden wij al behoorlijk nieuwsgierig. En terecht. Christine Groult wordt in het boekje bij haar vijf kwartier durende cd La Condition Captive een “Compositrice électroacoustique” genoemd. Dat betekent dat je akoestisch opgenomen geluiden hoort, van babygekir tot en met viool en van glasgerinkel tot flarden piano. Dat alles wordt op verschillende manieren bewerkt en aan elkaar gesmeed tot er composities ontstaan.

Die composities zijn adembenemend mooi. Zo mooi dat ik er als luisteraar onmiddellijk bij volschiet en krijg wat Maslow een topervaring noemt. Het is moeilijk uitleggen wat er nu precies zo goed en zo raak is aan deze muziek. Het is wat we tegenwoordig serieuze muziek noemen, of modern klassiek, en de inspiratiebronnen moet je zoeken bij de grote electronische muziekcomponisten uit de jaren vijftig en zestig, al maakt Groult haar volstrekt eigen muziek die helemaal van nu is. Hedendaagse avantgarde. Alles wat we leuk en opwindend vonden aan moderne klassieke muziek komt bij Groult perfect samen. Erg leuk zijn ook de citaten – de krakende deuren van de Franse pionier Pierre Henry bijvoorbeeld.

Groult gebruikt en combineert om te beginnen prachtige geluiden, waarbij vooral de voor ritmes ingezette geluiden opvallen. Verder componeert ze heel mooi, met veel licht en lucht, terwijl alles wel precies op de juiste plek zit. Maar wat misschien het belangrijkste is – ze maakt muziek met warmte, en dat is in dit segment van de moderne muziek toch vrij zeldzaam. En er is humor – er mag gelachen worden. Je hoort hier dingen die je nog nooit gehoord hebt, en Groult weet je steeds weer te raken, terwijl de muziek ook nog eens buitengewoon spannend blijft. Je moet wel een beetje openstaan voor het avontuur, want je zult hier wat behoorlijk ongebruikelijke dingen horen. Waarbij ik nog wel wil opmerken dat de pubers hier in huis ongewoon enthousiast reageerden op de muziek – ook zij werden er buitengewoon vrolijk van.

Het gaat op deze lange cd om composities die Groult tussen 1990 en 2006 maakte, en die composities zijn onder meer voor de concertzaal geschreven, maar ook voor het theater, voor choreografieën, voor documentaires en meer. Als je de cd opzet maakt het niets uit waar de muziek oorspronkelijk voor bedoeld is, want de kracht van deze pure muziek blijft zo ook ijzersterk overeind. Een absolute aanrader.