Het hoesje van Adrian Kosky’s Dirty White Music sluit qua sfeer naadloos aan bij de muziek die je op het album hoort. Woestijnblues in de geest van Howlin’ Wolf en Captain Beefheart, maar dan zonder de vervormde stem. Kosky zingt juist heel relaxed en soepel, en doet daarin ook wat denken aan iemand als JJ Cale. Blues met diepgang en een zekere gelaagdheid, en gespeeld door een band met voortreffelijke instrumentalisten. Denk je. De plaat wordt echter helemaal volgespeeld door twee muzikanten. Kosky zelf, op ongewone instrumenten als de dulcimer of de elektrische dobro en gewonere als mondharmonica en gitaar, en Richard Pleasance op gitaren, mandolines, sitar, piano, orgel, drums, bas en percussion, terwijl hij ook nog een fraaie tweede stem neerzet.

Kosky omschrijft zijn muziek zelf als Appalachian bluegrass, maar je zou het nog beter kunnen omschrijven als Australische folkblues. Op het eerste gehoor eenvoudige, prettig organisch klinkende muziek waar je toch niet snel op uitgeluisterd bent. En de liedjes blijven haken zonder dat dat ook maar een beetje hinderlijk is. Mooie liedjes ook, bijvoorbeeld Other People’s Blues – “I seem to be a magnet for all the shit that’s going down, that’s why I wake up with other people’s blues”. Maar ook de andere liedjes zijn sterk. Prachtige, licht verslavende muziek. Een absolute aanrader.

• Adrian Kosky – Dirty White Music – Sound Vault Records SVO476