Jenny Lane klinkt in het eerste nummer van haar debuut-cd Monsters als een opgewekte maar tamelijk oppervlakkige popzangeres, maar al in het tweede nummer (waarvan je hieronder een fragment kunt horen) komt er, dankzij het spetterende en zeer prima arrangement, al wat meer bij. De Nederlandse Lane (ze zong als achtergrondzangeres bij Anouk) maakte een aanstekelijke, energieke cd met voornamelijk zelfgeschreven liefdesliedjes, maar ze brengt het allemaal met pit en met name de blazers brengen het allemaal echt op een hoger plan. Prima plaatje.

De Canadese Jenny Gunn maakt wat ingetogener muziek, al kan zij ook tekeergaan als het zo uitkomt. Minder uitbundig dus, en minder direct, maar Gunn maakt dan weer liedjes die de neiging hebben onder je huid te kruipen. Gunn moet je meer in de singer/songwriterhoek plaatsen dan in de pophoek, en haar liedjes hebben wat meer aandacht nodig, maar uiteindelijk blijven ze wel goed hangen. Fraai plaatje.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.