Drie keer Laura, drie zangeressen waarvan er twee hun eigen liedjes schrijven. Alledrie op hun eigen manier goed.

Laura Veirs

Laura Veirs heeft van deze drie de uitbundigste recensies gekregen, maar ze kon mij eigenlijk het minst bekoren. Te pretentieus, te gewild poëtisch en te nadrukkelijk doordachte “fijnzinnige” arrangementen. Veirs maakt wel intelligente muziek, maar ik krijg al vrij snel de kriebels van de onvermijdelijke cello’s en glockenspielbelletjes. Slecht is het allemaal zeker niet, en er zitten absoluut een paar fraaie uitschieters bij, maar je moet er tegen kunnen.

Laura Boosinger

Boosinger is absoluut niet pretentieus – ze zingt gewoon oude traditionals, maar doet dat wel zeer voortreffelijk. Zelf speelt ze bovendien zeer prima banjo en gitaar, en in haar band vinden we een paar bekende namen als Buddy Spicher op fiddle, Kenny Malone op percussie en Josh Goforth op fiddle, mandoline, gitaar en zang. Er wordt relaxed maar zeer to the point gespeeld en gezongen. En dat is, eerlijk gezegd, een verademing. Dit is “gewoon” heel erg goed. Ouderwets maar tijdloos.

Laura Cortese

Het lekkerste bewaren we voor het laatst. Laura Cortese klinkt, met name door de heerlijke fiddle, als bluegrass, terwijl we hier wel een paar instrumenten horen die in bluegrass eigenlijk taboe zijn, als drums, percussie, paino en orgel. Laten we het daarom maar rootsmuziek met een bluegrasssmaakje noemen. Cortese zingt lekker, soepel en gemakkelijk, terwijl ze een minder softe indruk maakt als bijvoorbeeld Alison Krauss. Dat geldt zeker ook voor haar verrassend sterke en avontuurlijke fiddlespel. Denk aan een Alison Krauss met meer pit en een iets ruwer randje. Sterke liedjes, voor een groot deel door Cortese zelf geschreven, en een fantastische band, met onder meer een zeer sterke organist, een prima pianiste en een lekker jazzy drummer. Dat levert een heerlijk album op, een aanrader voor iedereen die op zoek is naar een Krauss die iets meer het avontuur opzoekt. Mooi mooi.