Sommige albums blijven hier te lang liggen. Ze worden zeer regelmatig weer in de cd-speler gestopt, maar op de een of andere manier blijft het daar dan bij. Louis Ledford is zo’n man. Hij maakt voortreffelijke liedjes, maar springt er op het eerste gehoor niet echt uit. Echt iets voor iedereen die gewoon van mooie liedjes houdt die zonder al te veel opsmuk worden gebracht.

Toch is Ledford net even beter. Dat merk je, zoals vaker bij echte kwaliteit, pas als je hem regelmatig blijft draaien. Dan blijkt het bedrieglijk eenvoudige spel toch iets geraffineerder in elkaar te zitten dan je eerst dacht, en voordat je het weet ontdek je steeds meer details en blijk je gehecht te zijn geraakt aan de muziek. Opzienbarende muziek zal het nooit worden, maar op zijn eigen intieme, onnadrukkelijke manier maakt Ledford toch een blijvende indruk met zijn fraaie verhalende liedjes.

Op zijn laatste cd, Adios King, horen we de ontspannen zingende Ledford in zijn eentje, met een gitaar, een mondharmonica en af en toe een banjo, op zijn eerste soloplaat Reverie had hij nog een bescheiden akoestische band om zich heen staan. In zijn eentje doet hij het eigenlijk nog beter, al bevat Reverie ook een aantal juweeltjes. Allebei aanraders.