Mark Lemhouse speelt ouderwetse blues, maar hij doet dat op zo’n manier dat het onmiddellijk blues van deze tijd wordt. Dat heeft te maken met de combinatie van pure rauwe oerblues en subtiliteiten, vlijmend gitaarspel, overtuigende zang, verrassende ritmes. Op Big Lonesome Radio uit 2002 speelt en zingt hij nog redelijk wat nummers van anderen, van de oude bluesmannen als Tampa Red, Fred McDowell, Yank Rachell en Charley Patton tot en met Tom Waits. Daartussendoor laat hij horen dat zijn vier eigen liedjes op deze cd zeker niet voor die van de grote meesters onderdoen, terwijl hij die klassiekers helemaal naar zijn hand zet en ze beter doet klinken dan ooit. Luister naar het fantastische Tappin’ That Thing (van Yank Rachell) dan hoor je een zanger waar je enthousiast van wordt, een lekker felle gitarist (Lemhouse zelf) en een zeer geïnspireerde band. Lemhouse kan overigens ook heel goed in zijn eentje met gitaar de aandacht pakken en stevig vasthouden, luister maar eens naar Electra 225, dat hij zelf schreef.

In 2005 verscheen The Great American Yard Sale, waarvoor hij vrijwel alle nummers zelf schreef, op de traditional Old Cluck Hen en een nummer van Ray Davies na, en dit album is nog beter dan die eerste cd. De rauwe pure oerblueskracht is er nog steeds, maar de arrangementen zijn nog geraffineerder geworden, overigens zonder dat de muziek minder direct wordt. Er komt soms een steelgitaar bij, een banjo of een accordeon, en met zijn band weet deze Mark Lemhouse de blues een nieuwe injectie te geven waar ik heel erg vrolijk van word. Dit is gewoon helemaal goed. Prima teksten, waar je gelukkig de gebruikelijke bluescliché’s niet zult horen. Lemhouse is een meer dan uitstekende liedjesschrijver met intelligente teksten, goede melodieën, rootsy arrangementen die dicht bij de basis van de blues blijven maar op een avontuurlijke manier daar ook weer van afdwalen. Noem het Americana of roots, dat maakt niet zoveel uit. Lemhouse maakt gewoon opwindende muziek die me raakt. Twee albums. Twee absolute aanraders.