De platenmaatschappij noemt de muziek van saxofonist Danny Lerman “smooth jazz”. Maar daar speelt Lerman meestal toch net iets te scherp en te funky voor, hoewel hij zijn smoothe momenten wel degelijk heeft. De jazz van Lerman schurkt dichter tegen de betere popmuziek aan dan tegen rock. Denk aan Candy Dulfer, aan David Sanborn of de broertjes Marsalis in hun pop-periode, dan weet je ongeveer wat je te wachten staat, al moet ik daar meteen bij zeggen dat Lerman zijn eigen geluid, zijn eigen sound heeft. Zelf vind ik hem op zijn best als hij tegen de New Orleansfunk van de Meters aanleunt. Luister maar eens naar het beginfragment van Baby Goes To Market. En als hij een gastzanger uitnodigt is het ook een prima soulzanger, die bijvoorbeeld Imagine van Lennon een waardige, stevige uitvoering geeft. Op een ander moment speelt Randy Brecker een spannende trompetsolo of fluit Hubert Laws even mee.

Meow Baby is gewoon een erg lekker plaatje, waar je op zomerse feestjes zonder meer iedereen de dansvloer mee op krijgt. En Lerman speelt met meer dan voldoende pit om boven de rest uit te stijgen. Lekker.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.