David Byrne en Brian Eno hadden elkaar rond 1980 gevonden, en ze besloten samen wat muzikale projecten aan te pakken. Dat leidde onder meer tot een van de invloedrijkste platen uit de popgeschiedenis – My life in the bush of ghosts. Het was feitelijk een remixplaat avant la lettre. Byrne en Eno pakten geluidsfragmenten uit allerlei bronnen (radioprogramma’s, obscure langspeelplaten) en maakten daar hun eigen muziek bij. Dat werkte soms versterkend, soms vervreemdend, en op sommige momenten was het gewoon irritant. Toch was het al met al een verrassend leuke plaat geworden, die vervolgens ruim een jaar op de plank gelegen heeft omdat het nogal wat moeite kostte om de rechten geregeld te krijgen. In 1981 verscheen de plaat, en ondertussen waren er een paar nummers afgevallen vanwege die lastige copyrights.

Nu wordt het album voor het eerst geremasterd en uitgebreid op cd uitgebracht, en er zijn nu een paar nummers aan toegevoegd die op de eerste versie ontbraken. Hardstikke mooi. Maar er is ook een nummer spoorloos verdwenen. Kant twee van mijn langspeelplaat begint met Qu’ran, waarop Algerijnse moslims zijn te horen die stukken uit de koran voordragen. Het is niet het beste nummer van de plaat, maar blijkbaar heeft het de woede gewekt van fanatieke Britse moslims, die het voor elkaar hebben gekregen dat het nummer, ondanks het feit dat de rechten keurig geregeld waren, verdween van de plaat.

Eigenlijk vind ik dat heel merkwaardig, want je zou toch denken dat ze juist erg verheugd zouden moeten reageren omdat koranteksten op deze manier voor een breder publiek toegankelijk worden. Maar blijkbaar is de combinatie koran-popmuziek onacceptabel in dat soort kringen. Over het precieze waarom van deze verbanning had ik graag in het tekstboekje van de cd wat meer gelezen, maar het nummer wordt daarin niet genoemd. Er wordt zelfs niet subtiel naar verwezen, het is gewoon spoorloos verdwenen, alsof het er nooit geweest is.

Het nummer schijnt overigens al bij de tweede persing van de langspeelplaat verwijderd te zijn, en ook op de eerste cd-uitgave, een aantal jaren geleden, was het nummer nergens te bekennen. Toch had ik gehoopt dat het op deze zogenaamde “definitieve” en uitgebreide versie van de plaat weer op zou duiken.