Cross-Linx is een festival van tegenstellingen. Dat kan fantastisch uitpakken, en dat kan tegenvallen, maar spannend is het altijd. Vijf avonden Cross-Linx werden in de Oosterpoort in Groningen op een maandagavond afgesloten, en ondanks dat, voor een festival ietwat ongelukkige moment (een maandagavond in maart) was de Oosterpoort afgeladen vol, met onder meer redelijk wat Duits publiek. In de grote zaal traden de twee hoofdacts ieder een uur lang op, beide samen met de Amsterdam Sinfonietta, een fantastisch strijkersensemble, en dat leverde al een verbazingwekkend contrast op. Verder was het vooral kiezen en wegstrepen, dus ons verslag bevat vrijwel alleen hoogtepunten (want we kozen heel gelukkig).

Lamb en Amsterdam Sinfonietta

Lamb is een Britse electronicaband rond de geweldige zangeres Lou Rhodes en Andy Barlow, die de toetsen en electronica voor zijn rekening neemt. In de samenwerking met Amsterdam Sinfonietta laat met name Barlow zien en horen dat hij een onbehouwen egotripper is die met zijn apparatuur de strijkers steeds volledig wegspeelt. Er zijn eigenlijk maar twee ballads waar de Amsterdam Sinfonietta goed te horen zijn, en zelfs daar heb je het gevoel dat ze eigenlijk niet echt iets toe mogen voegen. Rhodes is een goede zangeres, al moet je niet echt naar de gedragen en zeweverige teksten gaan luisteren, maar de onbeschofte houthakker van een Barlow benam helaas volledig het zicht op hoe het allemaal zou hebben kunnen klinken. En ik vrees dat het zelfs voor de pure elektronicaliefhebbers allemaal wat te lomp was, wat Barlow hier presteerde.

Patrick Watson en Amsterdam Sinfonietta

Schakelen we dan even over naar de Amerikaanse singer/songwriter Patrick Watson, die de mogelijkheden van de Amsterdamse groep strijkers volledig benut en ze dingen laat doen die je, na hun eerdere optreden, niet voor mogelijk had gehouden. Van subtiele klanktapijten tot uitbundige vaudeville, alles was ineens mogelijk, je zag de strijkers ineens opbloeien en genieten. Voor elk nummer van Watson werd, zo leek het, een apart arrangement geschreven, alles werd uit de kast gehaald om deze samenwerking helemaal optimaal uit te buiten. Halverwege verlieten Watson en band het podium en speelde Amsterdam Sinfonietta een bloedmooi stuk van Debussy, en ook dat klopte perfect. Als Andy Barlow in de zaal had gezeten had hij zich doodgeschaamd, vermoed ik, of zich op zijn minst even achter de oren gekrabd over wat hij zichzelf ontzegd had. Dit was duidelijk een win-win-situatie voor zowel de Amsterdam Sinfonietta als voor Patrick Watson, die zijn liedjes, denk ik, nog nooit zo mooi heeft horen klinken.

Alvaret Ensemble

“Music Mining” betekende dat je een kaartje kon reserveren voor een act die in een klein zaaltje ergens in de Oosterpoort voor een klein publiek een optreden van een half uur zou geven. Je werd er dan door een behelmde gids naar toe geloodst. Wij kozen voor het Alvaret Ensemble, met pianist Greg Haines, percussionist Sytze Pruiksma, gitarist Romke Kleefstra en dichter Jan Kleefstra, aangevuld met trombonist Hilary Jeffery. Dat leverde een buitengewoon spannend half uur muziek op, waarin bijzonder knap een spanningsboog werd opgebouwd en vastgehouden die alleen wat werd doorbroken als de dichter zijn onverstaanbare teksten ging declareren. De muziek was beter af zonder hem, want het verhaal werd muzikaal duizend keer beter en overtuigender verteld dan hij het ooit zou kunnen. Met name de slagwerker wist het af en toe heel fraai spannend te maken. Mooi.

Brandt Brauer Frick met Om’Mas Keith

Brandt Brauer en Frick zijn drie bloedserieuze Duitsers die een zwarte Amerikaan hadden meegenomen, die zo te zien niet goed wist wat hij met die jongens aan moest. De drummer zat ontzettend goed en retestrak te drummen, waarbij hij, elke keer als je dacht in een mooi dansritme terecht te zijn gekomen, wel een lichte verschuiving aanbracht waardoor je weer fraai op het verkeerde been werd gezet. In het midden stonden de twee doodserieuze mannen bijna springend achter hun mengpanelen muziek te maken die je bijna weerbarstig zou kunnen noemen, als hij niet zo ongelofelijk swingend en licht en vrolijkmakend was. En dan zat aan de andere kant Om’Mas Keith, op gitaar, bas, percussie meespelend, soms zingend (“my heart, my heart…” met fantastische reacties van BBF), met ironische blik kijkend naar de serieuze Duitsers. Een slotconcert waar wij ontzettend opgewekt vandaan kwamen – wat was dit goed!

  • Cross-Linx Festival
  • gemist op dit festival dit jaar: Hauschka met Samuli Kosminen, Rachel Grimes, The Dodos, Nils Frahm, Onno Gevaert, Kate Moore, Marlon Penn, Katharina Gross en Aart Strootman…