Het Trio d’Anches de Paris was een rietblazerstrio dat in de jaren twintig van de vorige eeuw in Parijs geformeerd werd. Fluit of hoorn wilden ze er niet bij hebben, want ze wilden echt de “perfecte homogeniteit” van de rietblazers nastreven. Het trio maakte school, en veel Franse componisten schreven stukken speciaal voor deze bezetting. In dit tweede programma van de twaalfde editie van het Hortus Festival kregen we stukken te horen uit een periode van twaalf jaar, tussen 1937 en 1949 gecomponeerd, en allemaal geschreven door componisten met een sterke band met het Parijse muziekleven.

Jonathan Reeder, vaste speler bij het Hortus Ensemble, kreeg een zeldzame Franse fagot in handen en leerde erop spelen – hij liet tijdens het concert ook het verschil horen tussen de degelijke, betrouwbare Duitse fagot en de iets onbetrouwbaardere, maar karaktervollere Franse fagot, die voor de speler veel meer uitdaging biedt. Samen met hoboïst Bram Kreeftmeijer en klarinettist Lars Wouters van den Oudenweijer presenteerden ze een magnifiek en gevarieerd programma.

Georges Auric componeerde in de jaren dertig filmmuziek, en dat kun je in Trio in D horen – je zou er zelfs bijna een tekenfilm bij kunnen verzinnen op sommige momenten – grappige muziek.

Alexandre Talsman kwam uit Polen, en ging van Parijs naar Amerika en weer naar Polen en Parijs. Hij was bevriend met Stravinsky, en dat kun je in zijn muziek terughoren, net als de invloed van de jazz. Van zijn Suite pour trio d’Anches zou je je ook kunnen voorstellen dat het fantastisch door jazzmusici gespeeld zou kunnen worden.

Jean Francaix gebruikt stijlelementen uit de Franse barok en de Weense klassieken, maar je hoort ook de invloed van Poulenc en Stravinsky en een vleug jazz. Divertissement barst van de energie en zit ritmisch geraffineerd in elkaar.

Darius Milhaud is de bekendste van de componisten van dit programma, Zijn Suite d’aprés Corrette was oorspronkelijk bedoeld als toneelmuziek bij Romeo en Juliette, maar het is tegelijk een muzikale terugblik op de barok. Mooi.

Henri Sauguet is de grote onbekende, en de compositie Trio die we vandaag horen is verbazingwekkend genoeg nog nooit opgenomen. Een geweldige omissie, want het is een magnifiek stuk waar we met open mond van bewondering naar hebben zitten luisteren. Een onbekend juweeltje, en precies een van de redenen om naar het Hortus festival te gaan – daar duiken wel vaker dit soort pareltjes uit de archieven op die onverwacht schitterend blijken te zijn. Mooi mooi.

Joseph Canteloube sloot af met Rustique – geen opzienbarend stuk, maar wel heel mooi, aangenaam en de perfecte afsluiter- een mooi uitgebalanceerd stuk.

Er werd bevlogen en geïnspireerd gespeeld, en dankzij de composities werd er overtuigend aangetoond dat rietblazers met zijn drieën inderdaad een prachtig homogeen geluid kunnen laten horen. Hobo en klarinet prachtig als klagende melodiedragers, en de fagot als de schitterende baspartij. Prachtig.

• Hortus Festival 2015 – 1 – Nocturnes