
hortusfestival 2012 - chateau de la muette - pianoduo jeroen en maarten van veen - hortus haren 22 juli 2012
Het Hortus Festival is in meerdere opzichten een bijzonder festival, maar voor de luisteraar is het allerbelangrijkste toch wel dat je bij elk concert het gevoel hebt dat je getrakteerd wordt op bijzondere delicatessen die speciaal voor jou zijn uitgezocht en geselecteerd.
Dat is de verdienste van Maarten van Veen, die elk jaar weer de archieven van de klassieke muziek induikt en elke keer weer onverwachte pareltjes weet op te duiken, die vervolgens met een ongeremd speelplezier aan de luisteraar gepresenteerd worden. Je ziet hem bijna denken: “Kijk eens wat ik dit jaar weer voor jullie gevonden heb” – je ziet Van Veen gewoon stralen als hij zit te spelen, en terecht, want hij weet inderdaad elk jaar weer een paar magnifieke diamanten aan ons te presenteren, en doet dat ook elk jaar weer op hoog niveau, met topmuzikanten.
Het Hortusfestival begon dit jaar met een concert van het Pianoduo Jeroen en Maarten van Veen, twee volledig op elkaar ingespeelde virtuoos spelende broers. Jeroen kennen we bovendien van zijn schitterende vertolkingen van Simeon ten Holt’s Canto Ostinato, dus we weten wat hij in zijn mars heeft. Het opmerkelijke is dat het stuk van Wagner dat beide heren speelden ook nog eens mooi laat horen dat Ten Holt zijn muziek ook niet uit het niets tevoorschijn toverde.
Het programma zag er als volgt uit:
Chateau de la Muette
Pianoduo Van Veen (Jeroen en Maarten van Veen)
-
I. Moscheles Sonate in Es voor quatre-mains
-
R. Wagner Ouverture uit Tannhäuser, opgedragen aan Madame Érard
-
F. Busoni Fantasia contrappuntistica, voor twee piano’s
Uit het programmaboekje:
“Chateau de la Muette is een prachtig kasteel in Frankrijk waarvan Sébastien Érard een gedeelte kocht in 1820, inclusief het grootste deel van de tuinen. Hij organiseerde er feesten en concerten. Op de gastenlijst lezen we namen als Gounod, Rossini, Meyerbeer, Berlioz, Reyer, Massenet, Léo Delibes en Guiraud. Maar ook Liszt, Thalberg en Rubinstein, zij vonden er de inspiratie om stukken te schrijven voor hun geliefden. Wagner heeft één van zijn composities zelfs opgedragen aan de vrouw van Érard. Moscheles schreef indrukwekkende passages, uit te voeren in tempi die nog niet eerder op de piano waren vertoond maar op de nieuwe Érard vleugels mogelijk bleken. Ook in de werken van Bach / Reger en Busoni klinkt de multi-polyfone opbouw dankzij de helderheid van registers transparant. Het publiek krijgt zo de kans om van deze composities alle lijnen te beleven.”
Moscheles, de grote onbekende, was een schitterende opwarmer, want je hebt het publiek met dit heerlijke stuk meteen bij de kladden. En dan begint het pas.
Iedereen die denkt dat Wagner alleen maar zware, gezwollen muziek maakt had bij dit concert moeten zijn, want dit was verrassend spannend, modern, gelaagd, subtiel en geraffineerd, met een magnifieke spanningsboog die elke luisteraar op het puntje van de stoel hield.
Busoni werd door Van Veen aangekondigd met drie woorden: Bach, Wagner, XXXL, en in dit stuk, waarin verschillende thema’s van Bach langs kwamen waaien, toont Busoni zich, oneerbiedig gezegd, de keizer van het uitgestelde orgasme – steeds weer op tijd gas terugnemend, dan weer spanning opbouwend, en uiteindelijk naar een mooie subtiele climax toewerkend, waarbij we als luisteraar ondertussen een heel scala aan intiem en heftig pianistisch samenspel hebben ondergaan. Geweldig!
Kortom: een subliem concert dat meteen weer bewijst dat dit het allerleukste kamermuziekfestival ter wereld is.