Het Hortusfestival wist met haar tweede programma dit jaar op een perfecte manier de sfeer op te roepen van een salon in de eerste helft van de negentiende eeuw, toen componisten als Gounod, Wagner, Berlioz, Massenet en Liszt allemaal geïnspireerd raakten door de piano’s van de Erards, en niet alleen door de piano’s, maar ook door Madame Camille Erard, en de feesten die ze gaf, de salons.

De sfeer van zo’n salon werd mooi nagebootst door het toneelstukje dat pianist Maarten van Veen en sopraan Marieke Steenhoek na de pauze opvoerden, nadat ze vóór de pauze in een traditionele setting (met Steenhoek in stemmige zwarte lange jurk) al een kleine liederenrecital gegeven hadden die indrukwekkend was, met liederen van Franz Liszt (Die Macht der Musik), Richard Wagner (Träume), Jules Massenet (Come into the Garden Maud), nogmaals Liszt (Du bist wie die Blume), Massenet (Jour de noces) en Leo Delibes (Les Filles de Cadix) – dat laatste lied zorgde meteen ook voor een van die mooie zeldzame live-momenten als je een sopraan ziet stralen als ze een hoge noot precies weet te raken, en ze weet dat ze piekt op het juiste moment – fantastisch!

Dat programma werd gebruikt om de geschiedenis van de pianobouwers Erard te vertellen, met hun overstap naar Engeland, de contacten met alle belangrijke componisten van hun tijd en de anecdotes die daarbij horen.

Na de pauze kwam Steenhoek in een uitbundige jurk op als Camille Erard en Maarten van Veen in overall en op sokken als haar echtgenoot Pierre; de tafelschikking voor het etentje en de salon van die avond moest nog geregeld worden.

U zult misschien vragen: “Is dat leuk, bij een klassiek concert?” Het antwoord: Ja, dat is erg leuk, en het werkt ook heel goed, zelfs bij een serieus liederenprogramma, want op deze manier kun je allerlei liederen die op zich weinig met elkaar te maken hebben toch met elkaar verbinden, waardoor je een soort greatest hitsprogramma uit de negentiende eeuw kunt presenteren. Dat wil zeggen: de keus van Maarten van Veen, die weer een paar magnifieke juweeltjes had opgeduikeld die perfect in het verhaal pasten, zoals Gounod’s lied Le Vallon, dat geïnspireerd was op het uitzicht van het landgoed van de Erards. En bovendien waan je je een beetje in zo’n negentiende-eeuwse salon, waar wellicht net zo’n programma gepresenteerd werd.

Gioachino Rossini (Adieux a la vie! – Elégie sur une seule note) was een mooie verrassing, Francis Poulenc (C’est ainsi que tu es), Benjamin Britten (Royauté), Hector Berlioz (La Mort d’Ophélie) waren allemaal schitterend, en het programma werd afgesloten met de tafelschikking van Jeremy Nicholas, bewerkt door Marieke Steenhoek. Een mooie afronding van een heerlijk programma, waarin met veel passie en plezier klassieke muziek weer tot leven werd gebracht. Bravo!

• Hortus Festival – de site