
hortusfestival 2012 - "une compositrice" - hortusensemble speelt mahler en farrenc - hortus haren 29 augustus 2012
Het vierde programma van het Hortusfestival 2012 werd in Haren door omstandigheden pas na afloop van het festival als inhaalmanoeuvre gebracht, met bovendien een aanpassing van het programma, doordat violist Wibert Aerts op deze avond verhinderd was. Programmeur Maarten van Veen trakteerde ons in Haren op wat magnifieke alternatieve stukken die hij uit de archieven had opgediept, waardoor het Trio in A-Groot van Ravel, dat moest komen te vervallen, nauwelijks gemist werd. De echte grote verrassing, het totaal vergeten pianotrio in Es-groot van Louise Farrenc werd doorgeschoven tot na de pauze.
Het concert begon niet echt sterk met een stuk van Robert Fuchs dat werd gespeeld door Maarten van Veen op piano en een wat ongeïnspireerd spelende Job ter Haar op violoncello. Dat werd ruimschoots goedgemaakt door een gepassioneerd spelende Maarten van Veen die bijna handenwrijvend twee pareltjes tevoorschijn toverde voor piano solo, eerst een stuk van Schumann, en daarna een sprankelende en jubelende compositie van Pierné, stukken die verbazingwekkend genoeg nauwelijks of nooit gespeeld worden, al vermoeden we dat Van Veen ze vanaf nu vaker op zal willen voeren.
Het Klavierquartett in a-klein van Gustav Mahler bleek ook een juweeltje, waarin vooral violiste Eva Stegeman en altvioliste Meintje de Roest mochten schitteren. Hier werd met passie en overtuiging een stuk muziek opgevoerd alsof het gisteren door de componist voor de dames persoonlijk was geschreven. Magnifiek.
De grote verrassing, waar Maarten van Veen zich voor de pauze al op zat te verkneukelen (“Dat wordt echt genieten”) was het Pianotrio van Louise Farrenc, een totaal vergeten componiste die tussen 1821 en 1872 in Frankrijk, Engeland, België en elders een echte beroemdheid was. Als je haar pianotrio hoort kun je alleen maar stomverbaasd reageren op het feit dat deze compositie anderhalve eeuw heeft liggen verstoffen in de archieven, want dit is muziek die nu nog steeds uit zijn voegen barst van het leven, muziek die nog steeds modern klinkt en die zo weer op het repertoire kan van elk kamermuziekgezelschap. Prachtig, prachtig.
Voor Haren was dit het allerlaatste stuk muziek van deze jaargang van het Hortusfestival, en het was ook meteen weer een perfecte illustratie van wat het festival zo bijzonder maakt – programmeur, pianist en dirigent Maarten van Veen weet namelijk elk jaar weer zijn publiek te verrassen met een flink aantal van dit soort juweeltjes die hij uit stoffige archieven weet op te duiken. Hij heeft er een bijzonder fijne neus voor, en weet ook elk jaar weer een gezelschap op te trommelen dat deze composities met vuur en passie weer tot leven weet te wekken, waardoor je niet naar een braaf kamermuziekfestival zit te kijken, maar je op avontuur wordt genomen naar een nieuwe muzikale wereld waar je een aantal onbekende diamanten voorgeschoteld krijgt. En dat betekent elk jaar weer: puur genieten!