
- hortusfestival 2013 - dag 3 igor & coco - theatrale muziekvoorstelling rond stravinsky, chanel en misia - michaela riener, zang en spel; maarten van veen, piano
Het Hortus Festival is in meerdere opzichten een uniek festival – het duurt bijvoorbeeld een hele zomer lang, zes weken achter elkaar kun je van een gevarieerd programma genieten, en muzikaal directeur Maarten van Veen weet zijn liefde voor de muziek van het Fin de Siècle bovendien perfect te combineren met muziek van later datum, die hij perfect in het programma weet in te passen. In Igor & Coco, een programma dat opgebouwd werd rond Igor Stravinsky en Coco Chanel en dat verteld wordt door Misia Sert, een inspirerende dame die de muze was van heel wat componisten en beeldend kunstenaars rond en na de eeuwwisseling aan het begin van de vorige eeuw, zijn wat fraaie voorbeelden te vinden.
Misia zit aan haar tuintafeltje brieven te schrijven aan Ravel of Debussy, en wij mogen meeluisteren. Tussendoor worden er liederen gezongen en pianostukken gespeeld, waardoor je je even echt in de salon van Misia in het Parijs in het begin van de Twintigste eeuw waant. Zangeres Michaela Riener zingt gemakkelijk, bijna moeiteloos, en zowel haar Frans als haar Russisch klinkt perfect. We krijgen het levensverhaal van Misia Sert mee in ruim een uur, en ook de liefdesgeschiedenis die zich tussen Igor Stravinsky en Coco Chanel ontplooide.
Van Veen opent dan onverwacht wel met een Lamento van Roel van Oosten (geboren in 1958), en wist er tot mijn grote vreugde ook een stuk tussen te passen van de ietwat obscure Amerikaans-Oekraïense componist Alan Hovhaness, die door John Cage bewonderd werd omdat hij op zo’n merkwaardige manier Oosterse elementen in zijn muziek wist te verwerken. Uiteraard krijgen we tussen die beide componisten dan wel de in het verhaal uitgebreid figurerende Claude Debussy te horen.
Van Veen beperkte zijn muziekkeuze niet tot het Frankrijk van begin twintigste eeuw, toch ademde het programma de sfeer van het Parijs uit die tijd wel helemaal. Heel erg theatraal werd het niet, maar dat was ook absoluut niet nodig, want de brieven en de korte stukken tekst tussen de liederen gaven voldoende beeld en sfeer, samen met de muziek uiteraard.
Benjamin Britten en Aaron Copland waren aangename verrassingen, en de stukken van Stravinsky sprankelen nog net zo als ze toendertijd moeten hebben gesprankeld. Opmerkelijk hoe vitaal en energiek die muziek gebleven is.
Poulenc, Roussel en Ravel rondden het af. Een uur en een kwartier, maar je had het gevoel dat het veel langer had geduurd, doordat het een bijzonder intensief en gevarieerd programma was. Als altijd bij het Hortusfestival met een aantal fraaie verrassingen, constante topkwaliteit en sublieme uitvoeringen. Een geweldige pianist en een meesterlijke, adembenemd goede zangeres. Klasse!