hortusfestival 2017 dag 3 pianotrio's van schumann en farrenc - bobby mitchell - erard vleugel - merel junge - viool - job ter haar - cello
Bobby Mitchell, Erard-vleugel, Merel Junge, viool en Job ter Haar, cello in de Hortus in Haren op zondag 6 augustus 2017
Ze speelden hier het Allegro uit het Pianotrio nr 1 in Es opus 33 van Louise Farrenc.
Wat het Hortusfestival zo bijzonder maakt is dat je er altijd wel een paar bijzondere pareltjes te horen krijgt uit de archieven van de klassieke muziek die je nog nooit eerder had gehoord, en soms ook van componisten waar je nog nooit van gehoord had. Het “Kroonconcert” op de derde dag van het Hortusfestival 2017, met pianotrio’s van Schumann en Farrenc was daar een schitterend voorbeeld van, want hoewel het pianotrio van Schumann bekend mag worden geacht, is Farrenc zelf een onbekende grootheid en is een opname van haar pianotrio nergens te vinden.
Het Pianotrio nr 1 in Es opus 33 van Louise Farrenc bleek een werkelijk magnifiek stuk te zijn dat vooral uitblonk in het uitdagende samenspel – wat dat betreft moest je soms bijna denken aan een klassiek jazztrio, waarbij de een de ander uitdaagt en op scherp zet. Wat dan helpt is dat Bobby Mitchell een buitengewoon soepele en bijna swingende pianist is die deze kamermuziek een schwung meegaf die soms niet ver van de jazz af zat. De violist en de cellist werden daardoor mooi uitgedaagd en daardoor werd de compositie van Farrenc sprankelend en helder uitgevoerd.
Farrenc had het in de Franse muziekwereld halverwege de negentiende eeuw niet echt gemakkelijk als vrouw. Samen met haar man had ze weliswaar een gerenommeerde muziekuitgeverij opgezet, en werd ze hoofd van de pianoklas van het Parijse conservatorium, waar ze veel vrouwelijke studenten opleidde die succes hadden, zelf wordt ze als componiste toch wat over het hoofd gezien, zo lijkt het. Volkomen onterecht, als we naar dit magnifieke pianotrio luisteren.
Het Pianotrio nr 1 in d opus 63 van Robert Schumann is overigens ook een pareltje, dat het hele huwelijk van Schumann met zijn Clara in vier delen samenvat. Het tweede deel doet op momenten bijna minimal music-achtig aan, met de bijna hypnotiserende herhalingen en het opzwepende triospel. Het melancholieke derde deel is ook al prachtig, en dan volgt nog het fabelachtig mooie slot Mit Feuer, dat duidelijk maakt dat Schumann met zijn Clara wel degelijk gelukkige tijden heeft gekend. Mooi mooi.
Het trio, Bobby Mitchell op de prachtige Erard-vleugel, Job ter Haar op cello en Merel Junge op viool was perfect op elkaar ingespeeld en zat met duidelijk plezier te spelen. Al met al een meer dan geslaagde aflevering van het Hortusfestival 2017.