
hortusfestival - j'adore hollywood!, liederen, 10 augustus 2010 - andré morsch, bariton en maarten van veen, piano
Het Hortus Festival heeft dit jaar behoorlijk wat aangename verrassingen in petto. Artistiek leider Maarten van Veen trekt zich elk jaar twee maanden ergens in België terug met een stapel boeken en partituren en komt dan met een bijzonder programma op de proppen waarin je muziek hoort die je normaalgesproken verder nergens hoort. Dat alleen al maakt het festival de moeite van een bezoek meer dan waard.
De periode van het fin de siècle, waar hij dit keer zijn juweeltjes uit bovenhaalde, is een van de interessantste periodes in de klassieke muziek, een soort van tussenfase met muziek die tijdlozer blijkt dan je zou verwachten, en ook spannender.
Van Veen speelde deze avond piano terwijl bariton André Morsch liederen zong. Verrassend was om te beginnen dat de piano hier niet alleen een ondersteunende functie voor de zang van de bariton had, maar bijna als compleet orkest fungeerde, waarbij er sprankelende pareltjes tevoorschijn kwamen.
Het programma vóór de pauze bestond uit magnifiek Frans repertoire, van Fauré, Poulenc en Ravel, met soms scabreuze teksten, vaak humoristisch en steeds licht en helder. Verrassend goed, en ook verrassend veel “swingender” dan bijvoorbeeld Duitse liederen.
Ik realiseer me goed dat ik het woord “verrassend” erg vaak gebruik hier, maar ik moet bekennen dat ik met niet al te hooggespannen verwachtingen naar deze liederenavond ging (ik verwachtte vreemd genoeg toch een wat sombere, Winterreise-achtige sessie), en deze levendige, sprankelende en energieke muziek hield me de hele avond op het puntje van mijn stoel. Geweldig!
Na de pauze was het tijd voor een paar Amerikanen, die het iets meer in de dramatische hoek zochten. Samuel Barber zette een paar donkere liefdesgedichten van James Joyce op muziek, en Kurt Weill wist een aantal relatief lichte gedichten van Walt Whitman toch het nodige drama mee te geven. Iets minder licht en sprankelend dan het Franse deel van de avond, maar zeker zo goed.
Het Hortus Festival is, kort gezegd, een absolute aanrader voor muziekliefhebbers van alle leeftijden, en ik vermoed dat juist jonge mensen wel eens heel erg door deze prachtige muziek kunnen worden aangesproken.
Van Veen had voor zijn Hortusprogramma overigens ook een paar composities uitgekozen die helaas moesten afvallen, omdat het ongeveer een ton zou kosten om de Franse rechthebbenden te betalen voor de uitvoeringen. Vreemd, dat er zulke extreme bedragen voor worden gevraagd, en zeker niet in het belang van de componist die zo tot in eeuwigheid obscuur zal blijven. Gelukkig bleef er voldoende over voor een magnifiek festival.