Het Hortus Festival duurt zes weken en is een van de opmerkelijkste kamermuziekfestivals die ik ken, en dat heeft voor een groot deel te maken met de avontuurlijke programmering van artistiek leider Maarten van Veen, die elk jaar opnieuw weet te verrassen met de nodige pareltjes uit de archieven van de klassieke muziek. Soms zijn dat juweeltjes van bekende componisten, maar regelmatig maak je hier ook kennis met componisten die bij het grote publiek (en soms zelfs bij kenners) volstrekt onbekend zijn gebleven.

Het was dan ook volstrekt terecht dat het zesde en afsluitende concert van dit veertiende seizoen van dit unieke festival een paar van die unieke pareltjes opnieuw voor het voetlicht bracht, want je hoort ze eigenlijk alleen maar hier, tijdens het Hortusfestival, en het zou toch jammer zijn als dat werkelijk maar eenmalig zou zijn. Dus mochten we tijdens dit slotconcert opnieuw kennismaken met het onvoltooide pianokwartet in b uit 1892/93 van de Belg Guillame Lekeu, een man die maar 24 mocht worden, maar die op die leeftijd al zo’n honderd werken had geschreven. Het pianokwartet is een bijzonder mooi vergeten pareltje.

Het Hortus Ensemble, dat tot dat moment even bestond uit Maarten van Veen op de Érard-vleugel, Josje ter Haar op viool, Örsze Adam op altviool en Job ter Haar op cello, werd uitgebreid met violiste Eva Stegeman voor het Pianokwintet in g opus 81 uit 1924 van Vincent d’Indy, waarin het Ensemble alles kwijt kon – hier werd echt weer eens met passie gespeeld, om het stuk volledig tot zijn recht te laten komen. Een pracht van een compositie in vier delen, en wat mij betreft het mooiste stuk van de dag, omdat alles er in terug te vinden is wat kamermuziek mooi maakt – melancholie, mooie melodieën, fraaie contrasten, van fel tot zacht. Mooi.

Na de pauze werd er afgesloten met het Pianokwintet nr2 in c opus 115 uit 1921 van Gabriel Fauré dat hij schreef toen hij 76 was en met toenemende doofheid te kampen kreeg. Daar is in dit fraaie stuk niets van te merken overigens. Mooi om ook deze compositie opnieuw te kunnen horen, en een fraaie afsluiter voor deze buitengewone geslaagde editie van het Hortus Festival.

Wat dit festival verder uniek maakt is dat er niet alleen muziek uit de archieven wordt opgediept, maar dat er ook elk jaar aandacht is voor hedendaagse muziek. Dit jaar was de vijfde dag, met de opera over het leven en de dood van Camille Érard daarvan een perfect voorbeeld en een absoluut hoogtepunt van het festival. Ik hoop dan ook dat we volgend jaar opnieuw een Hortusfestival tegemoet mogen zien met dezelfde fantastische formule – onbekende pareltjes uit de archieven van de klassieke muziek en speciaal geschreven hedendaagse muziek, naast elkaar.

• Hortusfestival