Xavier Losada begon als gitarist en componist in een rockband, maar al snel ging hij als componist en live muzikant aan de slag bij theatergezelschappen als het Kaiser Soze Teatro. Escritoria is het eerste solo-album van deze Venezolaanse alleskunner, en het is een juweeltje.

Mijn zoon van achttien zei verbaasd: “Deze muziek gaat ook helemaal nergens over” toen hij een half uurtje gehoord had. Ik ben dat volstrekt met hem oneens, want wat mij betreft gaat deze muziek juist overal over. Op het eerste gehoor rustig voortkabbelend, maar met veel verschillende lagen, verrassende geluiden, wat summiere psychedelische effecten, jazzy fragmenten en mooie melodieën.

Losada doet alles zelf, en dat is bijna ongelofelijk als je zit te luisteren, want er lijkt meestal een hechte band te spelen, maar Losada bespeelt niet alleen alle instrumenten, hij is ook verantwoordelijk voor de arrangementen, de productie, de foto’s en tekeningen in het boekje, alles. Het is een album dat je niet uit Venezuela verwacht – avantgardistisch, jazzy, filmisch en tegelijkertijd heel fraaie wereldfusie.

De acht composities op deze cd vertellen acht verschillende verhalen, maar ze vormen samen wel een mooi compleet album. Onbenoembare muziek die je net zo goed onder experimentele avantgarde of moderne serieuze klassieke muziek zou kunnen schuiven als onder jazz of wereldmuziek. Dat maakt het moeilijker om de muziek op een goede manier aan te prijzen, maar wat uiteindelijk telt is dat het simpelweg om bloedmooie muziek gaat, die steeds maar mooier wordt. Een juweel van een plaat.