In zijn band Veal is Luke Doucet nog een strakgespannen baasje, wat in zo’n pittige rockgroep ook wel terecht is. Maar het lijkt er ook op dat hij in die band wel heeft bewezen dat het snoeiharde werk hem goed afgaat, waardoor hij dat op zijn soloplaat niet meer hoeft te bewijzen. Het doet wat denken aan het Sgt Pepper-effect. Met Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band hadden de Beatles bewezen wat ze konden, waarna pas hun echte meesterwerk, het witte dubbelalbum, verscheen. Daarop hoor je een veel ontspannener band, terwijl ze toch nog steeds meesterlijke dingen doen. Maar het strakke is er af. Broken van Luke Doucet heeft wat mij betreft hetzelfde effect.

In de eerste nummers van zijn album Broken (and other rogue states) doet Doucet hier wat denken aan Ron Sexsmith en Neal Casal in zijn beste tijd, maar verderop vergeet je dat gewoon, want Doucet is uniek. Hij zingt ontspannen en gemakkelijk en bespeelt zelf een hele rits aan muziekinstrumenten, waaronder een zwaar vervormde rockgitaar. Verder zijn de arrangementen toegespitst op de liedjes, dus duiken er ook ineens mariachitrompetten op, of een lekker vet orgel. Het keurslijf van de rockband is afgegooid en Doucet gaat met overduidelijk plezier volledig zijn eigen gang, en dat levert een ijzersterke plaat op. Gevarieerd, maar zonder ook maar ergens rommelig te worden.

De liedjes zijn sterk, de arrangementen perfect (al klinkt het woord “perfect” wat vreemd als je het over bijvoorbeeld een zwaar vervormde gitaar hebt – maar die gitaar is wel degelijk perfect ingezet). Stevig en zelfverzekerd, maar met veel subtiliteit en gelaagdheid – een heerlijke plaat. Om niet te zeggen een meesterwerkje. En gelukkig sinds kort ook gewoon in Nederland te koop.

• Luke Doucet – Broken (and other rogue states) – Six Shooter Records SIX025
• Veal – The Embattled Hearts – Six Shooter Records SIXA008